NİŞAN YÜZÜĞÜ

“Tanıdıkça seversin oğlum” yazmıştı babam zarfın içinde nişan yüzüğümü askere postaladığında. Artık üstüne çarpı attığım son günler yaklaşıyordu. Memlekete dönünce neler yapacağımın hayallerini kurarken elimde tuttuğum nişan yüzüğüm ve bir mektupla sandalyeye oturdum. Katladığım mektubu tekrar yavaşça açtım. Bir de tane tane okuyayım diye düşündüm. İlk heyecanla hızlıca okumuştum ve zihnimde yankılanan tek cümle buydu işte.

Tekrardan okudum tüm yazdıklarını babamın. Sayılan sevilen bir katipti babam memlekette, hitabeti kuvvetli, yazısı özenliydi. Dokuz çocuğundan sadece bir tanesiydim. Hepimizi koruyup kollamaya çalıştığı, yetiştirmek için çaba sarfettiğini gençlikte çok anlamamışım. Şimdi dönüp bakınca anlıyor insan o zor şartlarda tüm bunları yapmak… Şimdi rahmet okuduğum babama o zamanlar içten içe çok kızmıştım. Çünkü her delikanlı gibi benim de memlekette vardı bir sevdiğim. Dönünce babama söyleyecek, onu gidip isteyecek sonra da mutlu mesut yaşayacaktık. İki oğlan iki kızımız olur diye hayal ediyordum. Ama babam benim yerime hakkımda hayırlı olacağını düşündüğü birini uygun görmüştüm bana, hala kızım Hatice. Hatice’yi az çok tanırdım, kendi halinde, edepli, ailesinin yanında bir genç kızdı. Benim hayallerimi süsleyen Neriman’ın ise masmavi gözleri vardı… Kızlarımın gözleri de deniz gibi olur sanıyordum.

Babama karşı gelmek bir yana, fikrimizi söylemeye bile çekinirdik. Bu korku değil, saygıydı. Evin büyükleri, dokuz tane çocuk, yavaş yavaş evlenenlerle eve gelen yeni gelinler… Tüm bunlarla başa çıkabilen bir liderdi gözümde babam. İnsanın yanlışını doğru şekilde öğretirdi. Karşıdakinin halinden anlayarak, onun hatasını anlamasını son derece müşfik bir şekilde bekleyerek, anlamazsa tatlı dille uyararak… İyi bir lider, iyi bir otoriteydi.

Peki ama ya Neriman ne olacaktı? Neriman’ın olanlardan haberi yoktu. Belki de evlendi gitti başka memlekete. Tam on sekiz ay olmuş askere geleli, haberim bile yoktu. Babam benim için uygun gördüyse mutlaka benim için daha hayırlıdır diyerek mektubu katladım, yüzükle beraber zarfa koydum. Artık Hatice’nin nişanlısı Mehmet’tim.

Yıl olmuş iki bin yirmi beş... Hatice’yle mutlu bir evliliğimiz, kırmadan dökmeden geçirdiğimiz senelerimiz oldu. İki oğlumuz iki de kızımız oldu. Onlar da evlendi, torunlarımız oldu. Onlar geldikçe evimiz renkleniyor. Birbirimize nasıl yaklaşacağımızı öğrendik zamanla. O beni, ben onu bildim tanıdım. Tanıdıkça daha çok sevdik. Sevdikçe daha çok birbirimizin çıkarlarını gözettik. Hatice benim için iyi bir yoldaş oldu. İyi bir ilişki bizi hem birbirimize hem de bize tüm bunları verene yaklaştırdı. Babamın dediği gibi oldu aslında... Tanıdıkça sevdik birbirimizi... Babamın da dediğinden daha önemli bir şey vardı aslında... Hatice ile aynı yönde olmamız... Eğer yönümüz aynı olmasaydı, bu kadar yıl koca bir ızdırap olurdu ikimize de... Şimdi ise birbirimizi tamamladığımız, aynı yönde hedefimize baktığımız, sınavı geçmek için birbirimize destek olduğumuz bir öykü oldu...

İnsan tanıdıkça sever, sevdikçe yaklaşır, yaklaştıkça birleşir, bütünleşir. Tıpkı bir mıknatısın iki ucu gibi… İşte bu yüzden bu dünyada neye doğru yaklaştığımız çok önemli. Seni tamamlayacak olana mı, ayrıştıracak olana mı? Seni doğruya yönlendirene mi yanlışa yönlendirene mi? Seni aşağıya çeken mi yukarıya çeken mi? İnsanın bütün seçimleri bunun üzerine olmalı, yaklaştıkça çiçekler açtırana…