BİR ÇOCUĞUN BAKIŞI

Bir fotoğraf gördüm geçenlerde. Savaşın ortasında, yıkılmış bir binanın önünde duran bir çocuk. Yaşı en fazla sekiz. Ne ağlıyordu ne gülüyordu. Sadece bakıyordu. Öyle bir bakış ki… 

Ne umut kalmış içinde ne de korku. Sanki her şeyi yaşamış da geriye sadece sessizlik kalmış gibi. O bakış içime işledi. Günlerdir unutamıyorum. Dedim ki kendi kendime, bir çocuk böyle bakmamalı. O gözlerde nefretten çok yorgunluk vardı. Ne yaşamış olabilirdi ki sekiz yaşında bir çocuk bu kadar susmayı öğrenmiş?

O zaman anladım… Biz sadece izliyoruz. Belki paylaşıyoruz, belki üzülüyoruz ama ya gerçekten hissediyor muyuz? 

Yoksa bir ekranın arkasından, bir tuşla "çok üzgünüm" deyip geçiyor muyuz? 

O çocuk sadece kendi acısını değil, dünyanın sessizliğini de taşıyordu o bakışında. Bize düşen pay belki de o gözlerde gizliydi. Belki bir adım, bir dua, bir söz, bir bilinç uyandırma… Küçük gibi görünen ama o çocuk için büyük olan bir şey…

Hayat bir sınavsa eğer, sorular çoktan geldi. Belki yanımızda bomba patlamadı, belki evimiz yıkılmadı ama biz de tanığı olduk bu zulmün. Şahitlik de bir sorumluluk. Çünkü her tanık ya bir suskunlukla zalimin tarafında yer alır ya da bir sözle mazlumun yanında.

O çocuk gibi bakmamak için değil, o çocuğun bakışını değiştirebilmek için adım atmalı bu hayatta...