BİZE DÜŞEN PAY

Hayatımda hiçbir ses bana bu kadar acı vermemişti….

Bir video denk geldi Gazze de...

İki kardeş yan yana oturmuş anne ve babaları şehit olmuş,

Abi diye dizine yattığı çocuk yedi yaşında,

Ağlayan kardeşi en fazla dört yaşındadır... 

Küçük kardeşi öyle bir ağlıyordu ki,

O ağlama sesi kulaklarımdan hiç gitmiyor...

Abisi de onu teselli etmeye çalışıyordu.

O zaman düşündüm ve dedim ki,

Bu dünya bizim gerçekten mutlu olacağımız bir yer değil.

Bu kadar mazlum bu kadar günahsız insanın zulüm gördüğü yer,

Gerçek bir yer olamaz...

Gerçek mekanda da tabi ki onlarla hak ettiğimiz sonsuz hayatta bir olamaz. 

Peki neden bu sesi duydum?

Neden sürekli gözümüzün önünde bu olanlar? 

Demek ki bana bir şeyler anlatıyor, bana buradan da bir pay var. 

Ben nasıl tepki veriyorum gördüklerime ve gördüklerim karşısında ne yapıyorum?

Zulmü duyurmaya mı çalışıyorum?

Yoksa görmezden gelip herkes  kendi kaderini yaşar diyerek geçiyor muyum?

Hani hayat bir sınav ya... 

İşte bu zulme verdiğimiz tepkilerde bu sınavın en büyük parçalarından diye düşündüm.

İnsanın amacı neydi bu dünyada?

Sorulan sorulara doğru tepki vermek ve sınavı geçmek değil miydi?

Annen, baban, kardeşlerin.. İş yerindeki sıkıntılar, maddi sıkıntılar derken,

Hepsi bir soruyken ve bizden cevap beklerken,

Filistin'den de zor sorular geldi. 

Bir soykırım var,

Ve soykırıma destek olanlar ile,

Soykırıma karşı gelenler ile,

Soykırıma sessiz kalanlar var...

Sordu hayat bize sorusunu,

Hangi payı almak istersin dedi...

Peki biz sorduk mu kendimize?

Bize düşen pay neydi?

***

Bize düşen payda doğru tepki ve doğru cevap verebilenlerden olmak dileğiyle...