ŞİFAMI KAYBETTİM

Serin bir sonbahar gününde yolda yürürken ayakları, Selim’i deniz kenarına doğru götürmüştü. Derin bir nefes çekti. Denizin sakinleştirici sesi ve kokusu onu hep rahatlatırdı. Bir banka oturdu. Genç bir sokak sanatçısı, çaldığı gitara şarkılarıyla eşlik ediyordu. Uzun zamandır duymadığı bir parçanın tınısıyla, başka bir boyuta geçti Selim.

“Mevsimlerden sonbahardayım.

Artık çok geç, yağmurlardayım.

Ben vazgeçtim yalnızlardayım.

Seni affedemem…”

Gözleri dolmuş, nefes alış verişi yavaşlamıştı. Nerden çıktı şimdi bu şarkı? Ne kadar uzun zaman olmuştu dinlemeyeli. Neden gözyaşlarımı tutamıyorum bir türlü? “Hâlbuki soğukkanlılığımla övünür durur, duygusal insanlara da sinir olurdum!” diye söylenirken, uzaklara dalıp gitti… Oysa ne kadar da mutlu başlamıştı her şey. Hayatının anlamını bulduğunu sanmıştı. Sonunda sevdiği kadınla evlenmişti. Ama birkaç yıl içinde ilişkileri, işin içinden çıkılmaz bir hal almıştı. Tartışmalar, kavgalar, ağıza alınmayacak hakaretler havada uçuşmuş, soluğu mahkemede almışlardı.

Selim, bugün aldığı bir eğitimden sonra gelmişti buraya. Eğitim boyunca duyduklarını anlamlandırmaya çalışıyordu. Üstüne de bu şarkıyı duyması bir tesadüf olabilir miydi? İnsanların ilişkideki temel problemi, birbirlerinin farklılıklarını kabullenmeyip uyumlanmaması. Sadece kendi yapıp ettiklerinin doğru, en iyisi olduğunu zannetmesi ve karşısındaki insanı değiştirmeye çalışması… Oysa kimsenin kimseyi değiştirme hakkının olmadığı… Bunları düşünürken, duyduğu bu şarkı; ona kaybettiği sevdiğini hatırlattı. İkisi de birbirini değiştirme savaşına girmişti.

Selim, sessiz sakin biriydi. İnsan ilişkilerinde mesafeliydi. Gonca ise hareketli, konuşkan, iletişime açıktı. Selim, Gonca’nın insanlara yakın davranmasından hep rahatsız olurdu. Gonca da Selim’in suskunluğundan... Her konuda birbirlerinin zıttı insanlardı. Bugün eğitimde, insanın şifasının zıddında gizli olduğunu öğrenmişti. Kendini boşlukta gibi, yapayalnız hissetti. Kendi halinde içine kapanıktı Selim. Gonca’nın gitmesiyle de insanlarla bağını iyice koparmıştı. Nasıl da birbirlerini yıpratmışlardı? Ayrılırken Gonca’ya sarfettiği sözler yankılandı kulaklarında; “Senden nefret ediyorum. Hayatımdaki en büyük hatasın!”

Selim, şu ana kadar anlamamıştı, şifasını elinin tersiyle ittiğini… “Bilseydim, bilseydim ondan ayrılmazdım!” dedi büyük bir pişmanlıkla… Ve şarkının devamını dinledi gözyaşları içinde;

“Mevsimlerden sonbahardayım, senin yüzünden.

Dünyadaki herkes için herhangi birisin.

Ama herhangi biri için dünyalara değersin.

Ne yazık ki yüreğimde mahkumsun.

Cezan ömür boyu sevilmek,

Hem de sevildiğini hiçbir zaman bilmeden…”

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; hayatta tesadüf yoktur ve hayatımıza giren her kişi, her olay bizi geliştirmek içindir. İnsanın şifası zıddında saklıdır. Her insanın doğuştan getirdiği güzel huyları vardır. İnsan, hayatına giren zıddındaki insanların güzel özelliklerini kendine katınca değişir ve karakter sahibi olur. İnsan, başkasını değil ancak kendisini değiştirebilir.

***

Her insanın bir gün şifalanması umuduyla…