HER SAHNENİN HAKKI

Reşad, artık yer değiştirmekten yorulmuştu. Ailesi ile birlikte kaçıncı çadırlarını kurdular, kaç km yol yürüdüler hatırlamıyordu. En son çadırlarını kurup bir kaç parça eşyayı da  yerleştirdiler.

Reşad, hemen çadırın etrafına elinde getirdiği tohumları ekmek için toprağı çapaladı. Yanından hiç ayırmadığı tohumları özenle toprağa dikti, bereketlensin inşallah diye dua etti.

Bundan üç yıl öncesine gitti, çok büyük coşkuyla sınava hazırlandığı günleri hatırladı. Ne kadar çok çalışmıştı, Gazze’nin en iyi üniversitesine yerleşmiş bütün aile çok mutlu olmuştu.  Aynı zamanda sporlarda ilgileniyordu Reşad, okulun basket takımındaydı, ekip arkadaşları ile büyük başarılara imza atmıştı.

Gazze’nin  üç yıl önceki halini düşündü caddeleri, sahili herkes burada mutlu ve gayretliydi. Babasının unlu mamulleri satan bir  işletmesi vardı, fırsat buldukça oraya gider, poğaça, simit ve pasta yapımı için mutfakta ki aşçılara yardım ederdi.

Nerden bilebilirdi savaş öncesinde yaptıklarının onu daha güçlü bir yere hazırladığını?

Altı yüz otuz gündür bir mücadelenin içinde olmak hiçte kolay değildi. Güçlü olmalıydı, ailesi ile birlikte çadır kurup kilometrelerce yürümek gerekebiliyordu. Çok az bir yiyecek ile saatlerce yürüyor yürüyor yürüyorlardı... Bu yorucu tempoda öncü olmak Reşad’ a düşmüştü.

Etrafında bombalar patlarken yanı başında baban şehit olmuş ve hızlıca oradan da uzaklaşman gerekebiliyordu. Ailene yiyecek bulup onları da doyurmak ta gerekiyordu. Bütün imkanların elinden alınmıştı. Ev, araba, babasının işletmesi, babası, kardeşi... Reşat bir de baktı ki elinde sadece marifetleri var. Sınava hazırlanırken oluşturduğu sorumluluk duygusu,  sporla birlikte oluşan  fiziksel gücü, babasının işletmesinde oluşturduğu pasta börek yapımı...

Şimdi bunlar o kadar çok işe yarıyordu ki!

Sorumluluk sahibi olmak onu lider yapmıştı. Bir çuval un ile etrafında ki çadırda bulunan bütün çocuklara küçük kekler yapıp dağıtıyor, onlarla maç organize ediyor onları eğlendiriyordu. Hayat devam ediyordu, gülmeye de ihtiyaç vardı.

Ardından  ailesini savunması gerektiğinde en öndeydi, daha güvenli bölgeyi hızlıca bulup onları oraya ulaştırıyordu. Etrafında annesi babası ölmüş, yetim ve öksüz kalmış çocuklar, bir uzvunu kaybetmiş çocuklar, yetişkinler... Onlarla da ilgileniyordu Reşad... Hem ilgileniyor hem kendi kendine konuşuyordu;

"Müslümanın her sahnede yapabileceği bir şeyler olmalı. Üç yıl önce başka bir sahne ve orada yapılacak iyi işler. Bu günde farklı bir sahne ve yapılacak çok güzel işler var. Ömrümde hiç kendini bu kadar işe yarar hissetmedim kendimi. Ve Rabbime bu kadar yakın olmamıştım. Rabbimizin bizi sarıp sarmaladığını bu kadar yakınında hissetmemiştim. O kadar imkânsızlığın içerisinde her birimizde ayrı bir huzur var. Çok küçük şeylerden mutlu olmayı öğrenir olduk. Her gün musluktan akan suyun kıymetini şimdi çok iyi biliyoruz. Birkaç bidon su bulduğumuzda sevinçten havalara uçuyoruz. Bizi mutlu eden her şey değişti hayatımızda... Çadırımızın etrafında tohumlar bütün olumsuzluklara rağmen büyümeye başladığında sevinçten ağlıyoruz... Mutlu olmak için çokta büyük işler yapmaya gerek yokmuş aslında... Mutluluk imkanla da olmuyormuş, biz bütün imkansızlıklara rağmen mutluyuz ve Rabbimizden ümidimizi hiç kesmedik... Onun bizi çok yakından takip ettiğini artık hissediyoruz. Her sahnede yapılacak iyi işler var..."