GİTTİĞİN YOL GERÇEK Mİ SAHTE Mİ?

Hastane odasında gözünü cama dikmiş, dışarıdaki insanların nasıl da bir yerlere koşturduklarını izliyordu. Tam on sekiz gün olmuştu bu yatağa yatalı. Kim bilir daha kaç günü, kaç ayı burada geçecekti. Neyse ki camdan baktığında görebileceği hareketli bir yaşam vardı. Zira kendisinin tekrar hareketli günlere dönmesi için önünde uzun bir yol vardı. Doğduğu günden beri hep sabırlıydı. Nasıl bu kadar sakin kalabildiğine dair sorular geliyordu zaman zaman. Öyle ya, başına bunca şey gelmiş olmasına rağmen nasıl güçlü durabildiği merak konusuydu.

Baktığı yerde bir otobüs durağı vardı, yolun tam karşısında. Sabahları ne kadar da yoğun oluyordu. Bir de akşam üstü herkes evine dönerken. Otobüse yetişemeyen koşturan insanlar, otobüse sıkışmaya çalışan insanlar, inenler, binenler derken saatlerce o durakta olan biteni izliyordu. İnsanlar geliyor, bekliyor ve gidecekleri yere gidiyordu. Hiç şaşmayan bir döngüydü bu. Kimisi çok bekliyor, kimisi az. Kimisi orada beklerken yanındakiyle muhabbet ederken, kimisi yanında birisiyle durağa geliyordu. Ayrı otobüslere binip gidenler de oluyordu, aynı yolu birlikte gidenler de.

Tıpkı bu dünyada kaldığımız zamanlar gibi. Herkes geliyor, bekliyor. Beklerken yanında olanlar oluyor, ona verilenler oluyor. Onlarla vaktini geçirip eninde sonunda gideceği yere gidiyor. 

Birgün mutlaka...

İstesek de istemesek de...

Varacağımız yer belli çünkü yaratıcı bunu vadediyor. Bize bildiriyor ve bize kolaylık olsun diye hayatın içine kurallar yerleştirmiş. Tıkır tıkır işleyen o yasalar, adını bilsek de bilmesek de, istesek de istemesek de işleyen kurallar. İnsan kayırmıyor, seçmiyor. Ne yaparsak hangi sonuca varacağımızı bize öğretiyor.

Bu dünyada yaptıklarımızda vaat edilen yere varacağımız kesindir. Bu hayatta insan kendine ya gerçeği rehber alarak vaat edilene yaklaşıyor ya da sahteye... 

Bir gün mutlaka...

Varacağı yere varıyor...

Ama asıl mesele o gittiğin yolun gerçek mi sahte mi olduğu...