SİZ BENİM KİM OLDUĞUMU BİLİYOR MUSUNUZ?

Haziranın son haftasına girilmiş, kavurucu sıcaklar yerini hafif bir esintiye bırakmıştı. Kimsecikler işine gitmek istemiyor, ev işleri ise ağır bir yük gibi geliyordu. Okulları artık tatil olan çocuklar ise anneanneleri ve dedelerinin sıcacık yuvasında her gün bayram ediyordu. 

En sevdikleri yemekler her akşam sofrada yerini alıyor, bahçede dedeleriyle top oynuyorlar, sıkılınca da sakince oturup kitap okuyorlardı. Bazen de hiç şüphesiz anneannelerinin en sitem ettiği şekilde evin altını üstüne getiriyorlardı. Sonuçta torundu, baldan tatlı gelirdi değil mi? Amaaa bu kadar yeğenin yaz dönemi bu kadar fazla gelmesinden, evin hengamesinden sitem etmeye başlayan biri vardı; Emre. O son süreçte bambaşka bir dünyada yaşıyor gibiydi. Yeğen aşkıyla yanıp tutuşan Emre, artık çocuklara nasılsınız diye bile sormamaya başlamıştı. Her gün farklı bir macera ile gündeme geliyor, sürekli birileri arkasını toplamak durumunda kalıyordu. Aile fertleri bu değişime inanamıyordu.

Evde herkesin iletişim kurmakta artık zorlandığı, yeğenlerin dayılarını hiçbir şekilde anlayamadığı bir sürece giren Emre.

Emre bir şirkette yöneticiydi. Her fırsatta bu etiketini dile getiriyor ve bu her defasında karşı taraf için daha irrite edici bir hal alıyordu. Bir gün evde misafirler vardı, akşam son model arabası ile evin bahçesine giriş yaptı, aracı kıpkırmızı ve göz alıyordu. Arabasına binen, parfüm kokusundan nefes alamazdı. Geldiği daha öteden belli olurdu. Sürekli biraz daha fazla fark edilme çabasıyla insanları yormaya başlamıştı.

Emre yıllarca aynı şirkette mücadele vermiş başarılı bir çalışandı, fakat yönetici olmasıyla birlikte olay bambaşka bir yere vardı. Kendi çalıştığı süreçte yöneticisi ona elinden geldiğince destek olmuşken kendisi aynı konumda sürekli birilerini azarlamaya başlamıştı. Her seferinde bakın ben kimim, benim kim olduğumu sakın unutmayın vurgusu ile farklı bir insana dönüşmüştü. Her gün bir adım daha değişkenlik gösteriyordu. Eskiden şirkete girdiğinde yüzünde güller açan, günaydın demediği kalmayan Emre, artık asık bir yüzle içeri giriyor; kapalı alanda bile neredeyse güneş gözlüğü ile geziyor ve dik yürüyüşü, sert duruşu ile herkesin kendisinden korktuğuna inanıyordu. Bir ay geçtikten sonra bir sürü kişiyi işten çıkarmaya karar verdi. Birçoğu evli ve çocuklu olan çalışanlar, neye uğradığını şaşırmıştı.

Evde ailesi bu değişime şaşkın, iş yerinde iş arkadaşları yorum yapamaz haldeydi. Dostları ile artık daha az görüşüyor, görüştüğünde de sürekli gücünü vurguluyor; en güzel fikirlerin kendinde olduğunu iddia ediyor, kimseyi konuşturmuyordu. Dostları da her seferine daha çok kaygılanıyor ve kendisiyle görüşmeyi gitgide azaltıyordu. 

• Peki insan böyle nasıl 360 derece değişebiliyordu? 
• İnsan imkanları çoğalınca niçin şımarmaya bu denli meyilliydi? 
• İnsanın davranışları neden bu kadar sert geçişlerden ibaretti? 
• Kimlik değişince niçin kibre girebiliyordu bu insan? 
• Hikmeti nasıl bu kadar kendinden bilebiliyordu?     

              

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; Var olmaya çalışan yok olur.

Mesele ne arabaydı, ne iş yerinde verilen o büyük oda, ne de deri koltuk. Mesele ne güçtü, ne de verilen o yetki. Mesele sadece bulunduğun yer ne ise oranın hakkını vermekti, nereden geldiğini unutmamak, karşıdakini düşünmek, düşünerek konuşabilmek ve eylemlerini buna göre dizayn edebilmekti. Mesele o annenin babanın gönlünü hoş tutabilmek, o çocuğun başını sıvazlayabilmek, o iş yerine tebessümle girip çıkabilmek, mesele baskı anında tepkilerini kontrol edebilmek…

Mesele siz benim kim olduğumu biliyor musunuz vurgusunu yinelemek değil, her şeyin gelip geçici olduğu farkındalığı ile bulunduğun yolu ve etrafı çiçeklendirebilmek.

Yani bütün mesele insan olabilmek…