YİNE Mİ ÇOCUKLAR?

Uykusunu kaçıracak ne vardı ki? "Uff ki uf! Dön dur yatağın içinde. Ölüm de doğum da dünya da var oldukça süregelen iki olay. Yani savaş ve çatışmanın olduğu yerde maalesef ki olağan şeyler. Evet çok can sıkıcı çocukların, kadınların ölmesi ama yapacak bir şey yok!”  diye düşündü.

“Yani ne derdin vardı ki sosyal  medyada dolaşacağına, yatıp uyusaydın. O videoları da görmezdin.” diye kendine kızdı. Artık eskisi gibi keyifli reels videoları çıkmıyordu karşısına. “Bizden çok uzakta, Filistin, Gazze toprakları sınır bile değiliz. Neymiş insanlar öldürülüyormuş, bu konularla ilgili haber ve durum paylaşıyorlar. Korkunç. Niye onların derdi bizi neden gerdi acaba? Neden bu sebepten uykum kaçsın ki?”

Kahvede duymuştu; “Onlar da topraklarını para için satmışlar,  satmasaydılar canım.” Gerçi geçen televizyonda ünlü bir tarihçi öyle bir şey olmadığından bahsediyordu. Çokta eğlenceli değildi. “Geçmiş geçmişte kaldı.” deyip kanal değiştirmişti. Siyonistler Gazze’yi yerle bir ediyor haberleri o kadarda ilginç gelmiyordu. Siyonistlerin  zorbalığını kabul etmiş üç maymunu oynayan ülkeler sayesinde o kadar normalleştirdik ki sıradan bir haber akışı gibi gelip geçen. Yani ortada kendini müdafaa ettiğini söyleyen bir işgalci var, ama aslında ne saldırıya uğramış ne de toprakları gasp edilmiş. Ama insanca yaşamak için çocukları, kadınları yani sivil halkı gözünü kırpmadan öldüren bir siyonist rejim çokta ilgi çekici değil. “Hep Hamas denen örgüt yüzünden.” diye düşünürken bir yandan da yorganla savaş ediyordu rahat yatağında Ömer. Dedesi koymuş adını, çocukluğunda sıkça dinlemişti isim hikâyesini. Öyle sıradan olmaz demiş dedesi benim torunum Hz. Ömer gibi cesur olsun, adil olsun diye. Ömer de öyle olduğunu düşünerek büyümüştü. Ama ne vardı da şimdi  uykuları kaçıyordu? “Yani ne olmuş sanki?” diye geçirdi içinden. 

Yabancı bir firmada iyi bir konumda çalışıyordu çok da emek vermişti, kolay olmamıştı. Yabancı menşeili firma olması siyonistleri destekliyor anlamına gelmezdi ki... Yine de canı sıkılmıştı, bir de önüne gelen reels videosu; o camiye gitmek için ağlayan çocuktu. “Aman canım, bende ağlardım dedemin peşinden camiye gitmek için, çocukluk işte, bak geçti gitti. Şimdi iş güç cumadan cumaya belki ama bayramdan bayrama hiç aksatmam yani, kendime de haksızlık ettirmem. Daha gencim.” diye aklından geçirdi Ömer. Sonra çocukların cansız bedenleri, gencecik insanların parçalanmış cesetlerini gördüğü video geldi, bir irkildi. Rahatlamak için sosyal medyada sörf yaparken ne gerek var bu tarz videoların olmasına. İnsanın canını sıkıyorlar diye kızmış, engellemişti.

Sabah işyerinin önündeki gösteri neydi öyle? “Herkesin işi gücü var neden bu tür şeylere gerek duyarlar? Neymiş siyonistleri destekliyormuş. Firmanın yabancı olması illa da bu mu demek? Yok efendim boykota destek vermemiş, siyonistlere desteğini kessin diye imiş bu kadar yaygara. Kaç kişi ekmek yiyor o firmada haberleri yok!” diyerek yürüyordu. O sırada fark ettiği bir çocuk; “Çocuklar ölmesin, Gazze dayan ALLAH seninle.” derken ne kadar da teslimdi, “ALLAH’ım şahit ol yemeyeceğim o çikolatayı.” diye bağırırken gördü onu Ömer. 

“Yine mi çocuklar sahnede? Aman bu anne babaların da hiç aklı yok, bacak kadar çocuğu getirmişler. Evinde çizgi film izlesin, oyununu oynasın. Ne işi vardı burada?” demişti.

“Sana mı kaldı çocuk, zalimin zulmüne dur demek?” 

Yine de canı sıkılmıştı, ama niye?

Hala anlamamıştı. Neden uykusu kaçmıştı? 

Uykusu mu kaçtı?

Yoksa derin uykudan mı uyanıyordu? 

Hz. Ömer olma vaktinin doğum sancılarıydı belki…