BİR KÜÇÜK HAYAT MESELESİ -IV-

 

Merhaba sevgili günlük. Uzun zamandır sana yazamıyorum. Sana güzel şeyler yazmak istediğimde, hayat ile ilgili öğrendiklerimi yazmak istediğimde seninle baş başa kalıyorum ve hayat benim için o an duruyor. En sevdiğim vakit seninle geçirdiğim vakit. Ama bu sıralar yazacak güzel şeyler yok. Kendime keyif veren şeyleri yaptığımda da kendimi mahcup hissediyorum. Kalemi elime almak için dahi motivasyonum yok.  

Ama ben yazdıkça içimdeki yük de gidiyor. Kalemle kağıda döktüğümde içimdekiler somut hale geliyor ve zihnim bir nebze olsun rahatlıyor. Hayatımda yapmak istediğim hedeflerim de daha belirgin hale geliyor. 

Peki benim derdim mi ne?

Sevgili günlük, şu an dünyada akıl almayacak olaylar oluyor. Aslında herkesin aklının almaması lazım ama insanlar hipnozda gibi adeta. Bir dalgınlık mı desem, bir gamsızlık mı desem, yani ne bileyim sanki dünyada vahşet yokmuş gibi davranıyorlar. İnsanlar yıllarca emeklerini verdikleri evleri, içinde kah sevinç kah hüzünlü oldukları yuvalarından oldu. Her şeyden sakındığı, yetiştirirken ilmek ilmek işlediği yavrusunu kefenlerde gören anne-babalar... Kendi anne-babasını kanlar içinde gören minikler... Yazarken bile içimde acısını hissediyorum.... Kim bilir kendisi ne korkunç bir acıdır... Çocuklar şu an benim ülkemdeki gibi parklarda olması gerekirken, gençlerin okullarda bir şeyler öğrenmesi kendi hayatları ile ilgili hedeflerini gerçekleştirmek için planlar yapması gerekirken... Şu an ölmemek için ailelerini kaybetmemek için gayret ediyorlar. 

Sosyal medyaya çok girmeyen ben, sırf haberdar olmak için her gün elimde telefonla geziyorum. Arkadaşlarım “beğendiğin çocuğu mu stalk'luyorsun?” diyorlar, sanki beni tanımıyorlarmış gibi. Anlamıyorum, kimse kimseyi tanımak için de bir gayrete girmiyor. Kendisiymiş gibi karşı tarafı değerlendiriyor. Ve bu beni ayrıca üzüyor ve hiddetlenmemi sağılıyor. Neyse bu konu için sana başka zaman yazarım. Şu an tek konuşmak istediğim konu GAZZE. Ve herkes de sadece bu konuyu konuşmalı. Çünkü şu an konuşulmayı hak eden tek konu bu...

Öğretmenim bana kızdı, annem arkadaşıma gitmeme izin vermedi babam az harçlık verdi... Bu konular konuşulmaya, gündem edilmeye değmeyen konular. Daha güzel olmak için güzellik merkezine gitmeyi dert edinmek... Sevdiği yemek akşam yapılmadı diye kızmak... Gittiği mekanda doğru açıda, doğru ışıkta fotoğraf çekmek için gayret etmek…. Ne bileyim çok anlamsız geliyor bizim bu dertlerimiz, orada insanların canlarıyla uğraşırlarken... Bazen akşamları sıcak yatağımda uyumaya utanıyorum, yemek yemeye, karnımın doymasına utanıyorum... Onlar orada çadırlarda, yemek bulamamış, aç toprağın üstünde uyurken…

Ama benim asıl anlamadığım insanlar nasıl bu kadar hiçbir şey yokmuş gibi hayatlarını devam ettirebiliyorlar... Bu hayatta her canlı çok değerli. Hayvanlar bitkiler, insanlar… Ama görüyorum ki insanlar hayvanların canı için konuştuğu kadar duygulandığı kadar içselleştirdiği kadar Gazze’deki çocukları dert edinmediler. 

Sana daha önce de yazdığım gibi insanların doğrusu yanlışı çok farklılaştı. Bir söz duymuştum; “Yanlış konularda hassasiyet… doğru konularda kabalaştırır. Yanlışın müsrifi olanlar, doğrunun da cimrisi olurlar.”

Bu sözü duyduğumda aklımdaki o soru da cevaplandı… Kendimizi bir yoklamaya ihtiyaç var, benim doğrularım gerçekten doğru mu? Yanlışlarım gerçekten yanlış mı? 

Peki senin doğruların ve yanlışların ne durumda günlük?