SAMİMİYET

Yapılanlara anlam veremedi bir müddet. Ona söylenen her şeyin bir kandırmaca olduğunu anladığında dünyası başına yıkılmıştı. Ama ne fayda anlayamamıştı, fark edememişti durumu…İnsanların söyledikleri ile davranışları birbirini tutmuyordu. İşine geldiği gibi davranıyordu çoğu kişi. "Ben de mi öyle yapıyorum acaba?" diye düşünmeye başladı birden...

Kendini çok yorgun ve hırpalanmış hissediyordu. Gözü aniden sokakta oynayan çocuklara takıldı. “Ne kadar da mutlular” dedi. "Keşke onlarla beraber ben de oynasam" diye geçirdi içinden. Sonra kendinin birden küçüldüğünü hayal etti. 

Küçüldü, küçüldü, küçüldü...

Zaman geriye sardı…

Kendini mahallede top oynarken buldu. Güneşin ışığı gözünü kamaştırdı. Topun peşinden koştukça alnından akan tere rüzgarın değmesi hep hoşuna gitmişti. Mahallede ki bir gurup çocukla beraber maç oynamak için sözleşmişlerdi. Yine topun peşine yatmışlardı. Kimi eline salçalı ekmeğini almıştı, kimi zeytinle ekmeğini…

Birbirlerine verdikleri sözleri, hep tutarlardı. Herkesin kızgınlıkları da sevinçleri de ortadaydı. İçleri dışları birdi işte. Bildikleri oyunları hep beraber oynar, kimsenin arkasından oyun çevirmezlerdi. Kahkahaları da kavgaları da meydandaydı. 

Koştu, koştu, koştu…Nefes nefese kaldığında durdu. Sonra bir ses duydu. "Abi topu atsana!" İrkildi birden, bakakaldı öylece. Çocuğun, tekrar "Abi!" demesiyle kendine geldi. Topa vurdu. 

"Ah çocukluğum!" dedi. "Nerelerdesin?"

Önceden insanlar ne kadar da samimi, ne kadar da içtendi. Şimdi ise insan, insanın kurdu olmuştu.

Ben kimin kurduyum diye düşündü? 

Kime sorsan herkes kendini samimi ve içten buluyordu. 

Sözde herkes kandırılıyordu. 
Peki kandıran kimdi, kanan kim?
Yoksa insan sadece kendini mi kandırıyordu? 

Herkesin anlık çıkarına göre davrandığını geç de olsa fark etmişti. Denilenler başka, yapılanlar başkaydı. Ama şikayetler hep benzer…

Hatayı başkasında aramak, sorumluluğu başkasına atmak en kolayıydı. İnsan kendi içinde bile tutarlı davranamadıktan sonra, başkasının tutarsızlığından bahsetmeye hakkı var mıydı? 

Kapısı karla kaplıyken, komşunun damındaki kardan şikayet etmek ne kadar da saçmaydı. Tutarsızlıklarla dolu bir dünyada kim kime, nasıl güvenebilirdi ki?  Çoğu zaman aynı şeyleri kendinin de yaptığını, kolay yolu seçtiğini fark etti. Kendinden başka kimi suçlayabilirdi? Başına ne gelmişse kendi yapıp ettiklerinden olduğunu anladığında içini bir pişmanlık kapladı. Geri dönmek, çocuk haline sarılmak geçti içinden.  

"Şimdi hangi yapıp ettiğimi düzelteyim, nereden başlayayım?" dedi? 

Evet durumu kabul etmek, sorumluluk almak kolay değildi. Ama imkansız da değildi. Yeter ki insan gerçeklerin farkına varsın…