ELDEKİ ANAHTAR

Kasım görünümlü bir Mayıs günüydü. Yağmur alabildiğine yağıyor, hava olabildiğine soğuktu. Kaldırılan montlar tekrar gün yüzüne çıkartılmış, kaloriferler tekrar yanmaya başlamıştı. O gün arkadaşlarını davet etti Mine. Bunca pahalılıkta kafelere gitmek biraz anlamsız, gelin bize ben güzelce hazırlanırım diye heveslendi.

Uzun zaman sonra hakkını vererek mutfağa girdi, sarmalar börekler derken herkesin sevebileceği her kategoride bir şeyler yapmaya çalıştı. Kapı çaldı kızlarda el emeği yaptıkları kurabiyeleri, kekleri masaya bıraktı. Tabi bir araya gelince sofranın bereketi arttı da arttı. Yemekler yenirken başladı Mine anlatmaya. Önce annesini, sonra teyzesini, ardından bir türlü uzlaşamadıkları halasını, sonra eşini ve elbette hiç hoşlanmadığı kaynanasını, son olarak bir problem yumağı olarak gördüğü alt komşusunu..  Derken olur olmaz her şeyi dile dökmeye başladı, kendine engel olamıyordu, herkeste yorum yapmadan geçmiyordu. Sonra kızlar kendi öyküleri ile ilgili bir bir döküldü. İş yeri anlaşmazlıkları, patron sıkıntıları, aile kavgaları, çocukların bitmeyen dertleri...

Çaylar, kahveler derken zaman akıp gidiyordu. Yarın iş  görüşmesi olduğunu bir an unutmuştu Mine. Kızlara git diyemedi, konu konuyu açtıkça susması gereken yerde susamadı, onay aldıkça iyi hissetti, iyi hissettikçe bir çay daha getirdi. Misafirlerini sabaha karşı uğurladı. Ev alıp başını gitmiş, her şey birbirine girmişti. Yere dökülen kuruyemişler, tezgahtaki tabak yığınları ve niceleri. O gün eşi rahatsızlık vermemek adına kendi annesinde kalmıştı. Çocuklar ise okul gezisine gitmişti. Mine yıllardır kovaladığı yerden o hafta teklif almış, ancak iş görüşmesine gitmesi gerekirken verilen randevunun saatini kaçırmıştı. Arkadaşlarına çok kıymet veriyordu fakat neden böyle oldu? Haftalar sonra bir araya gelmişlerdi ancak bu sefer eskisi gibi bu görüşme ona iyi gelmemişti. Bir akşam sebebine hayatı rayından çıkmış trene dönmüş gibi hissediyordu. Halbuki ne kadar istekliydi. Peki neden?

· Umarsızca davranması buna etken olabilir miydi?

· Zamanı iyi yönetememiş olabilir miydi?

· Sınırlarını doğru yerde doğru şekilde koyamamış olabilir miydi?

· Koyamadığı sınırlar hayatında tıkanıklıklara neden olmuş olabilir miydi?

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; Sınırları olmayanın imtiyaz hakkı yoktur. 

İnsanoğlu  bazen sınırsız olmayı konfor zannediyor, hal böyle olunca konuştukça konuşası geliyor ve anlattıkça rahatlayacağını düşünüyor. Böylece hiç fark etmeden akrep ve yelkovan ellerinden kayıp gidiyor. Zamanı geri alamayınca da cebine pişmanlıklar koyuyor. Sanki eline verilen anahtarı kaybediyor ve açacak kapısı da kalmıyor. İşte bu yüzden sınırlar ilişkilerin düzelmesini, sağlıklı ilerlemesini sağlıyor. Ev işe, iş eve karışmıyor. Hayır diyebilmenin bir anlamı oluyor. Dostlarla dertleşme deyince akla dedikodu gelmiyor. Sınırlar insanı ayrıcalıklı kılıyor. 

Peki ya biz, elimizdeki anahtarın ne kadar farkındayız? Sınırları olan ve elimizdeki anahtarın kıymetini bilenlerden miyiz?