RÖTARLI UÇAK

Yoğun geçen bir günün ardından hafta sonunu kendine ayıracağına, biraz dinleneceğine dair kendine söz vermişti Oya. Hafta sonuna birkaç günü kalmıştı. Cuma günü vardı sonuçta son rötuşlarını o gün yapıp sonrası feraha ererim diye geçirdi içinden. Ne de olsa bugün şirket yemeği vardı, yarın da Aslı'yla randevusu.

Perşembe günü iş yerine gittiğinde patronu Cumartesi sabah il dışı bir seyahate gitmesi gerektiğini ve kendisinin kurumu temsil edeceği bilgisini verdi. Ne düşüneceğini ve neye uğradığını bilemeyen Oya tabi şaşkınlıkla yapacak bir şey yok deyip kabule geçti. Yol için mi hazırlık yapacaktı, işlerini mi halledecekti, ev işlerine mi yetecekti, çocukları kime bırakacaktı… Sonra ardı arkası kesilmeyen sorular zihnini dahada kemirmeye başladı. 

"Çamaşırları atacaktım cuma atarım dedim, al işte bir sürüde yanıma almam gereken şey var. Ne yapacağım? Dün akşam dizimi izlemek için bulaşıkları öylece bırakıp yatmıştım. Nasıl yetişeceğim? Dolabı temizlemeye niyet ettim ama en sevdiğim komşum Neşe kahveye çağırdı ne yapsaydım yani. Ne zaman bu işleri bitireceğim? Ütüler kaldı, yemek de yapmadım, ahh annemi arayacaktım, peki çocuklar?"

Hep bir sonraki güne ümit bağlayan Oya’nın elinde gün kalmamıştı. Ortada valiz yoktu, sunum için evraklar hazır değildi, şirkette tamamlanması gereken veriler sadece düşünce aşamasında kalmıştı. Onca iş birikmesine rağmen hafta sonuna verilmiş sözleri ise hiç saymıyordu. Çocukları organize etme kısmı nasıl hallolacaktı? Neyse ki kısmen bir şeyleri yoluna soktu, çocukları ablasına bıraktı. Bu seferde uçuş için internetten yer ayarlamayı unuttu. Havaalanında hallederim deyince uzuuun sıralarda bekledi ama vaktinde halledemeyince uçağını kaçırdı. Ardından bir silsile gibi yeni bilet almak durumunda kaldı. Tam sırada beklerken uçağın rötar yaptığı bilgisini aldı. Kendisi her şeyi ertelemeye bu kadar alışmışken hayatta onun için benzeri bir öykü dizayn etmiş olabilir miydi?

"Her şey üstüme üstüme geliyor, rötarlı uçak bile bana denk geldi.’’ demekten kendini alamadı. Gerçekten işin aslı öyle miydi? İşler mi üstüne geliyordu, patron mu çok yükleniyordu, evdekiler mi düzeni aksatıyordu, uçuşun da mı sıkıntılı olanı ona denk gelmişti? Neden bu durum kartopu gibi her geçen gün büyüyordu? Yoksa bu döngünün kaynağı bambaşka olabilir miydi?

 Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; Ertelenen her şey büyür.  

İnsanoğlu bu hayatta her şeyi bir sonraki güne, haftaya atmaya meyilli. Böylece anlık olarak kurtulduğu, kafasının rahat olduğu fikrine kapılıyor. Eee her şeyi rötarlı yapınca, süreçte rötarlı ilerliyor. O zaman bazı sorularda cevaplarını bulur hale geliyor. Mesela ;

· Neden dün ertelenenler, bugünün baskısını arttırıyor?

· Neden bugün yapılmayanlar, yarının huzurunu kaçırıyor?

· Neden vaktinde konuşulmayanlar, o ilişkileri zedeliyor?

· Neden vaktinde harekete geçmeyince sonranın gücü azalıyor?

· Neden bir ipin ucu kaçınca, yavaş yavaş her şey sökülüveriyor?

İşte bu yüzden her şey zamanında güzel, her şey vaktinde yapılınca kıymetli, her söz vaktinde söylenince anlamlı. O zaman uçuşlar rötarsız, haberler sıkıntısız oluyor.