"AZ"IN BEREKETİ

                           

                                                             

Okulun duvarlarına şöyle bir göz gezdirdi. Okulda geçirdiği zamanlar geldi aklına. Arkadaşlarıyla bahçesinde koşturduğu, çok sevdiği öğretmenini hayranlıkla dinlediği günler... Şimdi aynı okulda, ailesiyle birlikte sığınmacı olarak kalıyorlardı. Okulun koridorunun bir köşesinde dört kardeşi ve annesiyle birlikteydi Meryem. O şen kahkahaların atıldığı oyunların oynandığı okul, şimdi uzuvlarını veya annesini, babasını, evladını kaybetmiş insanlara yuva olmuştu. Okul keyifsiz, duvarlar soğuk, elektrikler yok, yemekleri de çok az geliyordu. Eskiden yemek beğenmediği günleri hatırladı. En son yemeğini bir gün önce yemişti Meryem. Çok açlık hissetmiyordu.

Meryem ve ailesi için yaşadıkları bu zorluklar sorun değildi. Annesi babasının getirdiği bulgurdan pilav yapar etrafındaki herkese dağıtır ve bir tencere pilavdan bir sürü insan doyardı. Akşamları kardeşler birbirlerine sarılarak uyurlar, eski günlerindeki oyunları anlatırlardı. Birbirlerine sarılarak uyumak, onların ısınmasına da sebep olurdu. Bomba seslerinden korktuklarında birbirlerinden güç alırlardı. Meryem’in babası hastanede çalışıyor, eve üç dört günde bir gelebiliyordu. Her geldiğinde de bir miktar erzak getiriyor, annesi de onu etrafındaki insanlara yemek yapıp dağıtıyordu. “Bugünlerimizde birbirimize yardım etmeyeceğiz de ne zaman edeceğiz?” diyorlardı. Yine gecenin karanlığında, uzak mahallelerden bomba patlamalarını gördü Meryem. Derin bir iç geçirdi. Onlar da evlerini, babaannesini, dedesini bir bombalama sırasında kaybetmişlerdi. O zaman yaşadıkları sıkıntıyı düşündü ve “Aynı şeyleri yine birileri yaşıyor.” dedi. “Şu anda yine birilerinin annesi, babası, çocuğu, kardeşi ölüyor. Belki de bir uzvunu kaybedecek ve hayatta bu şekilde yaşayacak.” diye geçirdi. Onlara dua etti, kardeşlerine sarılıp uyumaya devam etti Meryem.

Birkaç gün sonra babası kucağında bir çocukla geldi. Dokuz on yaşlarında bir çocuğu içeriye getirdi ve yatağa yatırdı. "Artık Ahmet bizim ailenin bir ferdi... Bundan sonra bizimle birlikte kalacak."  dedi. Birkaç gün önce bir hava saldırısında bütün ailesini kaybetmişti Ahmet. Aynı zamanda iki ayağını da kesmişlerdi.  Meryem’in babası, hastanede yer olmadığı için yanlarına getirmişti ve onunla ilgilenmelerini istedi. Hepsi çok sevindiler, “ALLAH, Ahmet için bizi seçti” diye düşündüler. Onun için ne yapabilirlerdi?

Meryem’in babası Ahmet’e bir tekerlekli sandalye getirdi. Kardeşlerinden hepsinin birer görevi vardı. Kimisi onu bahçede gezdiriyor, kimi mutlu olması için ona eski günlerdeki oyunlardan oynuyor. Annesi de ona güzel güzel yemekler yapıyordu. Evimiz dedikleri okulun havası değişti Ahmet’le birlikte. Tatlı bir meşguliyetleri vardı ve onun yürüyemeyen ayakları, olmayan ailesi olmaya çalışıyorlardı. Babası yine bir şeyler getiriyor; annesi yine onlara güzel yemekler yapıyor, bu sefer daha çok kişiye yemek dağıtıyorlardı. Eski günlerine döndüklerini hissettiler. Birbirlerine güzel anıları anlatıp Ahmet’i güldürmeye çalışıyorlardı. Eskiden olduğu gibi şen kahkahaları atmaya devam ediyorlardı. Bir anda o kasvetli okul, Ahmet’le birlikte, bir gül bahçesine dönüşmüştü. Aynen İbrahim’in ateş çemberinin gül bahçesine dönmesi gibi...

Az bir yemekle doydukları, uzun süre acıkmadıkları gibi sayıca az olarak kalmalarına rağmen onlar çok güçlüydüler. ALLAH’a teslim olmuş kişiler azdı ve azın bereketi vardı. Bunu yemeklerde, rızık kazanmada görüyor ve şahit oluyorlardı. Savaşta ve zulümde de az insanların, çok kalabalıklara galip geleceğine inanıyorlardı artık...

“Bizim evlerimiz yok ama kalplerimiz çok sağlam. Bir gün o yıkılan kalpleri ve binaları onaracağız. Tıpkı Ahmet’in kırılan kalbini onardığımız gibi...” diye geçirdi Meryem içinden...