İYİ VE KÖTÜ

Silahlanmış savaşıyorsun, kime karşı? 

Savaşta yeri olmayan kadın ve çocuğa, 

Yani güçsüze ve masuma…

Savaşıyorsun, kime karşı?

Elini, kolunu, gözünü bağladığın

Ve ardından silah doğrulttuğun erkeklere…

Kendini güçlü sanıyorsun öyle mi?

Aynı zamanda cesur ve kahraman?

İnsanoğlu…

Kimisinin yönelimi iyiye, kimisinin kötüye. 

İki tarafın da inandıkları, güç aldıkları yer farklı. 

Biri siyah biri beyaz. 

İnsan hayatı yaşarken, doğru kararlar vermek ister ve iyiyi seçmek ister. 

Hayatta bu seçimleriyle sınanırken, ömür geçer gider. 

Doğru tercih yapabilmek için renkleri doğru ayrıştırmak gerekir. 

Yani bir şey ya doğrudur ya yanlış. Ya gerçektir ya da sahte. 

Peki ya doğru görünen yanlışlar? 

Yani mazlumu oynayan zalim veya beyaz gibi görünen siyah… 

Yoksa başka türlü kim kanar ki kötüye? 

İnsan kandırıldı, yaradılıştan beri bu onun sınavıydı. 

Sonsuz cennet için yemedi mi o meyveyi? 

Kimse kaza yapacağını bilerek alkollü araba kullanmadı ki. 

Kimse bağımlı olacağını bilerek ilk sigarasını yakmadı. 

Kimse haksız olduğunu bile bile birini öldürmedi. 

Birini öldürmek! Sahi bu ne zaman bu kadar normalleşti?

Yıl iki bin yirmi dört. Refah, yıllar ilerledikçe artmıyor muydu? 

Güçlü güçsüze silah doğrulttu, 

Gerçek bir sebep dahi yokken bir ülke ortadan kaldırılmak istendi, 

Elinde silah olmayan, daha hayatlarında silah görmemiş!

Hayır hayır! daha hayata yeni gözlerini açmış çocuklar öldürüldü! 

Bunu yapan insanlar güçleriyle övündü. 

Ve dünyada savaş varken pek çoğu gönlü rahat uyudu. 

İrdeleyen, vicdan sahibi olan insanlar hariç, pek çoğu... 

Çok güçlü bir ülke dendi, 

Güçlerini mazlumların üzerinde kullanan korkaklara, 

Çok gerçekçi bir neden olarak gösterildi toprak, insanların soylarını kurutmaya. 

Bu kadar büyük yanlışlar insanlara nasıl açıklanacaktı ki başka? 

İşte en kötüsüydü; iyi gibi görünen kötü, kötü gibi görünen iyi!

Ama insan irdelemedikçe ne yazık ki kaybediyor bu gerçeği. 

Yıl iki bin yirmi dört ama ilerleyen ne insanlık ne de refah!