MASUMLAR İÇİN...

Tüm insanlar tüm zamanlarda,

Bir şeyler için koşmuşlar, uğraşmışlar, yorulmuşlar.

Bir şeyler için koşuyorlar, uğraşıyorlar, yoruluyorlar.

 

Herkesin hayalleri, üzüntüleri, mutlulukları var.

İstekleri, sevdikleri, yaşadıkları, yaşayamadıkları var.

 

Eline bir diken batan da ağlıyor,

Bombalar şehrini yıkarken, kimsesi kalmayan da…

 

Kendisine son model telefon hediye edilen de mutlu,

Şehrinde dört gün ateşkes yapılınca "bugün hava çok güzel" diyen de…

 

Kimi çocukların tatlı hayalleri var "bin tane arabam olsun" diyor,

Kimi çocukların da yaralayan ümitleri var "bu savaş dursun" diyor…

 

Kimi anneler, "tatilde çocukları nereye götürsem?" diye plan yapıyor,

Kimi anneler, çocuklarının kollarına isimlerini yazıyor, 

"ölünce kim olduğunu bulamazlar yoksa"diyor…

“Şimdi adalet bunun neresinde?” diyorsan,

Kaygılanma adalet var.

Sen adaletin neresindesin?

 

Kimi insanlar var, 

Adalet kelimesinin içini boşaltıp zulümle doldurmaya çalışıyor tıka basa…

Kimi insanlar var adaletten yana; 

Bir yetimi sahiplenmiş gibi sımsıkı sarılıyor ona…

Sen hangi taraftasın? Asıl mesele o ya…

 

Elbet bir yerlerde üzülecek, kaygılanacak insan...

Mesela pek çok insan zulme seyirci oldu… 

Kaygısını insanlığa değil, kendi çıkarlarına koydu…

Peki onlar seyre dalmışken, sen neyin kaygısındasın?

Ne yapıyorsun ve yaptığını ne için yapıyorsun?

 

Şu dünyada, bağıran zulüm gören için bağırsa,

Savaşan mazlum için savaşsa,

Konuşan susturulanın sesi olsa…

O zaman masumlar için yaşanır olmaz mıydı dünya?