İYİLERLE AYNI SAFTA OLMAK

 

Geceden bütün hazırlığını yapmıştı Burcu. Giyeceklerini, çantasını, gerekli olabilecek her şeyi tekrar tekrar kontrol etti ve tabi günlerdir uğraştıkları pankartları da… Masumlar için, anneleri için, babaları için ses olmaya gideceklerdi. İyilerle aynı safta buluşacaklardı…

Her şey tamam gözüküyordu. İçinde doğru bir şeyler yapacak olmanın verdiği heyecan vardı. Uyumakta zorlandı. Mutfağa gidip bir bardak su içmek istedi. Tam elini uzatmışken kayıverdi bardak. “Ah ne sakarım!" diye söylendi, kırılan camları toplarken. Sesi duyan köpeği Barni koşarak yanına geldi. Burcu’yu yerde eğilmiş görünce hemen gidip baktı. Adeta bir insan gibi yardım etmeye çalıştı. “Benim tatlı Barni’m. Merak etme iyiyim ben.” derken sarıldı ona. Hayvanlara karşı yüreğinde büyük bir sevgi, merhamet hissediyordu. Kendini anlatamıyor, konuşamıyor diye hayvanlara zulmedenlere karşı durmak, kendini iyi hissettiriyordu. Hayatını hayvanları korumaya, doyurmaya, haklarını savunmaya adamıştı.

İnsanın bu hayatta bir amacı olmalıydı. Burcu’nun da niyeti, düşüncesi, bilinci hep o amaç yönündeydi. Sosyal medyasında yaralı hayvanları paylaşıp onlar için yardım topluyordu. Sokak hayvanları için bağış topluyor ve hafta sonları onları doyurmak için mahalle mahalle geziyordu. İnsan bir amaç uğruna yaptığı işlerde yorulmaz. Ama etrafındakiler bir türlü bunu anlamıyordu. Ona hiç zor gelmiyordu tüm bunlar.

Burcu günlerini böyle geçirirken, bir gün haberlerde küçücük masumların hastanelerde korkudan titrediklerini görmüştü. Babaların ellerinde beyaz kumaşlara sarılmış bedenler vardı. O masumların, annelerinin gözü önünde öldürüldüğünü ve o annelerin gözbebeklerinde hüzün varken dudaklarından isyan değil şükür çıktığını gördü. İnsanın nasıl da sessizce çığlık atabileceğini anladı. Burcu bunu on beş saniyelik bir haber videosunda görmüş, anlamıştı. Peki ya dünya?

Sahi görenlerle görmeyenler hepsi aynı mıydı bu dünyada?

O haberi izleyip de teğet geçen kaç göz vardı aynı anda?

“Sıkıldık artık bunları görmekten, içim şişti!” diyen kaç ağız vardı?

O sessiz çığlık sadece duyabilenleri ayağa kaldırdı. Burcu’nun artık bu dünyada bir amacı daha vardı: gerçeğe hizmet etmek... Belki aynı dil, aynı ırk, aynı renkte değillerdi ama aynı safta birleşmişlerdi. Dünyanın farklı yerlerinden, farklı dinlerden insanlar aynı anda ayağa kalkmışlardı. İnsanın içinde küçücük bir merhamet kırıntısı olması yeterli değil miydi tüm bunlara ses çıkarmak için? Merhamet insana verilmiş yüce bir duyguydu.

Peki, insan onu nerede ve kime karşı kullanıyordu?  

Kim olduğunun, nereden olduğunun bir önemi var mıydı ölen küçücük bir masumsa?

"Bunu görebilen güzel gönüllerle, şimdi onların sesi olma zamanı. O sessiz çığlıkları kelimeye dökmek için yazmaya, konuşmaya, anlatmaya başlama zamanı. Kötüye karşı birlik olma zamanı.'' diyerek harekete geçti Burcu. Çünkü biliyordu ki bu hayatta iyiler ve kötüler vardı. Tarafını belli etmediğin sürece hep arada kalansın. Artık insanın net olduğunda gözünün gördüğünün, kulağının duyduğunun başka olduğunu biliyordu. O yüzden yüreğindeki merhamet duygusunu doğru yerde kullanmayı seçti. Artık tek isteği iyilerle aynı safta olmaktı.