YAKLAŞMA!

Arkadaşları ile vakit geçirmeyi, birlikte yiyip içmeyi, keyif yapmayı çok severdi Esra. İş çıkışında birkaç arkadaş bir yerlere giderler hep birlikte lezzetli yemekler yer, denemedikleri lezzetleri keşfederlerdi. Ancak son zamanlarda oldukça kilo almış, sağlık sorunları başlamıştı. Yedikçe yiyesi geliyor, anlık keyfin dibine vuruyordu ama hemen sonrasında pişmanlık yaşıyor, mutsuz oluyordu. Bunun böyle gitmeyeceğini biliyordu. Vücudu sinyalleri vermeye başlamıştı işte...

Aslında şimdiye kadar iyi bile dayanmıştı, çok yüklenmişti vücuduna. Kendi kendine bir takım kararlar aldı. “Artık düzeltme vakti, bu böyle gitmez Esra” dedi kendine ve yapabileceğine inanıyordu. Ancak bu kadar zorlanabileceğini hiç düşünmemişti. Olmuyordu, deniyordu ama olmuyordu işte. O kadar alışmıştı ki tüketime, anlık keyiflere… Karşı koymakta çok zorlanıyordu, yiyip içerken aldığı o keyife karşı duramıyordu. Şöyle bir baktığında içinde bulunduğu ortamda aldığı kararları uygulamak çok zordu. 

Öyle bir sistem oluşmuştu ki çevresinde anlık keyife, tüketime dayalı bir çevre. Hep birlikte tükettikçe tüketiyorlardı. Bunu fark etmek onu biraz kendine getirdi. Çünkü sürekli arkadaşlarıyla iş çıkışı bir yerlere gidiyordu. “Bu kez uzak duracağım, yemeyeceğim, tüketmeyeceğim...” diyordu ama olmuyordu işte. O zaman fark etti işte, uzak durması gerektiğini. Aynı ortama girip, bu kadar yaklaşmışken kendini durdurmak çok zordu. “Uzak durmalıyım, eğer aldığım kararları uygulamak istiyorsam, sağlığımı, kendimi düşünüyorsam hayatıma bir denge getirmek istiyorsam uzak durmalıyım” dedi Esra. Uzakta iken yapmak, yakındayken bu kadar yaklaşmışken yapmaya göre daha kolaydı.

Artık iş çıkışında arkadaşlarıyla buluşmalarını azalttı. İş çıkışında eve geçiyor kendine sağlıklı yemekler yapıyordu. Çorba, salata derken bir şeyler hazırlamak, ortaya güzel bir ürün çıktığını görmek çok iyi geldi Esra’ya. Keyif almaya başladığını hissetti. Yemek sonrası güzel bir çay yaptı koltuğa oturdu, yakın zamanda ki geride bıraktığı günler geldi aklına, düşünmeye başladı. Nasıl da dengesini bozmuştu, anlık keyifler ile tükettikçe tüketiyordu. Şimdi ise tüketimden uzaklaşmak, üretime geçmek şifa olmuştu kendisine. Spora başlamaya karar verdi, kendine yeni kitaplar sipariş verdi. Tüketimden uzaklaştıkça aslında hayatına denge gelmişti. 

İnsan tükettikçe tüketmek, ürettikçe üretmek istiyordu. Aslında kıvamı bozup dengeden uzaklaşınca insanın hayatı raydan çıkıyordu.

O gün iş çıkışında arkadaşı Sema’nın doğum gününe gideceklerdi hep birlikte. Çok güzel bir mekân seçilmişti. Esra “Giderim ama bu kez o kadar yiyip içmem, zorlanmam, artık yapabiliyorum” diye düşündü ama düşündüğü gibi olmadı maalesef. Masada öyle lezzetli yemekler vardı ki, Esra hepsinden denemek istiyordu. Biraz ondan, biraz bundan derken tıkandığını hissetti ama tutamıyordu kendini. Eve geldiğinde bir kez daha anladı yaklaşınca çok zordu, uzak durmak en doğru karardı.

Aslında insanın ilk öyküsü de böyle başlamamış mıydı? O ağaçtan uzak durmamıştı insan ve yaklaştıkça karşı koyamamıştı. Sakınamamak ile başlamıştı her şey…

Esra da sakınamadığı için yaşadıklarından rahatsızdı. Uzak durunca işlerin daha kolay olduğunu fark edince artık ne yapması gerektiğini bir kez daha anlamıştı. Düşününce aslında pek çok öykü sakınmayıp, yaklaştıkça başlıyordu, uzak duramadıkça zorlaşıyordu her şey. Yaklaşınca, o kadar yakınken insanın karşı koyması çok zordu. Böyle başlıyordu pek çok zararlı alışkanlık “Bir kereden bir şey olmaz, şu kadarcıktan ne olur?” diye küçümsedikçe, yakınlaştıkça oluşuyordu nice bağımlılıklar, zararlı alışkanlıklar…

Sakınmalıydı insan… Uzak durmalıydı… Yaklaşınca zorlaşan onca şey, uzaktayken daha kolaydı. Öyküyü başlatmamak, büyütmemek adına uzak durmalı, sakınmalıydı…