SESSİZLİK

Zaman ne kadar çabuk geçmişti… Yüzüne sonbaharın hafif serin rüzgarı çarparken, kendini bir parkta buldu Pervin.  Doğa sararmış ve kızarmış yapraklarla süslenmişti. Oldum olası yaprakların üzerine basarken çıkan hışırtı sesi hoşuna giderdi. Derin bir sessizliğin içinde sadece rüzgarın ve yaprakların sesi vardı. Kendini çok huzurlu hissetti.

Sabahın çok erken bir saatiydi. Yürüyüş yapma ihtiyacı duyduğu için bu parka gelmişti. Aslında kendi ile randevulaştığını çok sonradan anlayacaktı…Gözüne bir bank erişti, manzarayı izlemek için, içini çekerek yavaşça oturdu. Doğa kabuğuna çekilmeye başlamıştı ve yeni bir uyanış için sessizleştiğini düşündü. İnsan da böyle değil miydi zaten? Önce hayatında bir hareket, anlam veremediği bir koşuşturmacası olur. Sonra da bir dönem durma ihtiyacı hissederdi. Tıpkı sonbahar gibi. 

Şu an kendi yaşamındaki bir dönemin sonbaharına gelmişti. Dönüp geçmişe baktığında neler yaşamışım ben diye geçirdi içinden. Hayatında ne yaparsa yapsın olduramadıkları vardı. İstediği sonuçlara ulaşamamanın vermiş olduğu mutsuzluk ve hayal kırıklığı onu ne kadar da yormuştu. Her işe koşmasına, her denileni yapmasına, herkesi mutlu etmeye çalışmasına rağmen yine de aldığı sonuçlar istediği gibi olmamıştı. Seçimleri onun bu hayatı yaşamasına sebep olmuştu. Önceden hep birilerini suçlardı. Hatanın kendisi ile alakalı olduğunu aile içindeki şiddetli bir kavgadan sonra anlamıştı.

Kırgınlıkları onu kendi kabuğuna çekilmeye zorlamıştı. İşte bu kendine dönüş sırasında birden iç sesi ona dedi ki; “Sürekli aynı şeyleri yaparak, farklı sonuçlara ulaşamazsın.”   Sanki uzun zamandır aradığı cevap buydu. İnsanlar onu anlamasa da; sen çok değiştin dese de o artık yolundan dönmeyecekti. Netleştikçe, zihninde taşlar yerli yerine oturdukça, kendine gelmeye başladı. Mecbur kalmadıkça kimseyle görüşmek istemediği bir dönemdeydi. Önceden olsa her şeye koşar, her davete icabet ederdi. Bunu yaparken de görevmiş gibi hareket ederdi. İnsanlara eskisi gibi davranmak istemiyordu. Bu sessizlik onun kendi ile buluşmasına, kendi ile yeniden tanışmasına vesile olmuştu. Fazla insan, fazla ilgi, fazla iş, fazla fedakarlık onu çok yormuştu. Artık kimseden bir şey beklemiyordu.  

“Evet tam bir yıl önce bu parkta, bu bankta otururken bunları düşünmüştüm. İyi ki o gün, o kararları almışım, iyi ki fark etmişim sorunun kendimle alakalı olduğunu. Hoş geldin yeni kendim, hoş geldin. İyi ki geldin.”

Yüzüne oturan hafif bir tebessümle yerinden kalktı. Şimdi yeni bir bahara yelken açma zamanı gelmişti… 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; insan sürekli aynı şeyleri yaparak farklı sonuçlar elde edemez. Kıvamı kaçırdığı her yerde problem yaşar. Kıvamında iş, kıvamında sohbet, kıvamında arkadaş, kıvamında eğlence, kıvamında fedakarlık… yapmak gerekir.