NET MİYİZ?

Yorucu bir gün olmuştu Ayşe için… Çocuklar uyuyunca biraz da olsa kendiyle kalmak istemiş ve öylece oturup kalmıştı. Ne kadar da yorucuydu şimdiki çocuklar, neden böyle olduklarını anlamak kolay değildi. Oysaki onlara sunulan imkânlar, seçenekler oldukça fazlaydı. Kendi çocukluğuna gitti bir an… İmkânlar kısıtlıydı seçenekler oldukça azdı… Yemeğe oturduklarında annesi ne pişirse evdekiler onu yer, karınlarını doyurur, “Ellerine sağlık.” derdi. “Ben bunu yemem, bana şunu yap!” demezdi kimse. Peki şimdi öyle miydi? 

Kendi çocuklarına, etrafındakilere; arkadaşlarının çocuklarına bakınca, memnun etmek ne kadar zordu. Anneler çocuklara göre hareket ediyor, onların sevdiği yemekleri hazırlıyordu ama yine de çoğu zaman çocuklar memnun olmuyordu. Kendi çocukluğu ve şimdiki çocuklar arasındaki bu büyük fark neden olabilir, diye düşünmeden edemedi… Kendi çocukluğunda aslında çok netti her şey. Anne babanın sözü dinlendirdi. Evde ne pişse yenirdi çünkü başka seçenek sunulmazdı. Başka seçenek olmadığını bildiklerinden, başka bir şey istemek akıllarına bile gelmezdi. Şimdi ki çocukların ne kadar da çok seçeneği vardı. Bu kadar seçenek arasında da belirsizlik yaşıyor ve bu belirsizlikle seçenekler arasında gidip gelirken, anne babalarını da bunaltıyorlardı. Belirsizlik çok yorucuydu aslında tüm insanlar için, pek çok örnek görmüştü bununla ilgili. Belirsizlikler kalkıp da netlik sağlandığında çok daha kolaylaşıyordu her şey.

Büyük kızının üniversite sınavı sonrası, tercih yaparken ki halini hatırladı bir an. Ne istediğini bilen bir çocuktu. Hayali hep öğretmen olmaktı. Tıp fakültesini kazanabilecek bir puanı olmasına rağmen öğretmen olmak için o kadar net durmuştu ki; bir türlü onu ikna edememişlerdi. Kızının şu anki huzurunu, mutluluğunu görünce "İyi ki de bize karşı net durmuş..." diye geçirdi içinden.

Sonra kendi gitgellerini hatırladı... Hayır demek istediği halde diyemediği zamanları çok canını yakıyordu.  Herkesin fikrinden etkilenip, vazgeçtikleri aklına geldikçe içi yine acıdı. Gözleri doldu... Dur demek, kendi hayatının kontrolünü eline almak bu kadar zor olmamalıydı. Kızının o dik duruşunu görmek, onu cesaretlendirdi. Problemlerinin net olmayışından kaynaklandığını anlamıştı anlamasına da şimdi ne yapacaktı? O gün kafasında hep bu soru vardı. İnsanlara hayır diyemediği için ya kendisi mutsuz oluyor ya da vazgeçiş için çareler arıyordu. O yüzden karşıdaki insanların tepkileri ile karşılaşıyordu. Ayşe derin bir nefes aldı. "Bu böyle devam edemez..." diye düşündü. Bu kez bir karar alması gerekiyordu, ama net bir karar.

Ne yapmayı istemiyorsa, neler onu mutsuz ediyorsa hepsini tek tek yazdı. Ardından, yapmak istediği şeylere odaklandı. O gün, ilk defa küçük bir hayır dedi. Önce evde küçük bir talebe, sonra bir arkadaşının ısrarına... İstemediği şeylere net bir şekilde dur diyebilmek, omuzlarından bir yük almış gibiydi. Netlik... Ne güzel bir şeydi... Kapının önüne gelen kedi bile insanın netliğine göre hamle yapıyor. Ev sahibi bir gün içeri alıp bir gün almadığında o da hep sınırları zorluyordu. "Meğer ne kadar önemliymiş." dedi içinden net olmak. İnsan tutarsız davrandığında netliği de ortadan kalkıyor. Çevresindeki kim varsa sınırlarını delip geçiyor.

Elbette başta her şey -mış- gibi olacaktı. Yeni sınırlar çizmek kolay olmayacaktı ama artık faydaya doğru attığı her adımın onu zarardan da uzaklaştırdığını bildiğinden içi rahattı. Çünkü bu hayatta emin adımlarla yürüyebilmek için gittiğin yolun gerçekliği gerekir. İnsana netlik katan bu gerçekliktir.

Her ne ise insanı o gerçeklikten alıkoyan, farkına varabilmesidir mesele…

 ***

Yollarımızın hep gerçeğe çıkması ümidiyle…