UMUDA TUTUNMAK

Bembeyaz bulutlar atılan bombalarla griye dönmüştü. Rengarenk çiçekler tozlar içinde kalmış, masum hayvanlar ölmüştü. Pencereler kapılar kırılmış, içeriye süzülen güneş her şeye rağmen umut vadediyordu. İnsanlar sağa sola koşturuyor ve herkes birinin yarasına merhem olmak için var gücüyle çalışıyordu. Masum çocuklar bunca karışıklığın içinde olana bitene anlam veremiyor, birbirine iyi gelmek için çabalıyordu. Kimi yıkılmış evlerin yanında bulduğu bir topla oynuyor, kimi elindeki ekmeği yanındakiyle paylaşıyordu. Kimi annesinden kimi babasından bir haber bekliyordu. Belki de bir daha göremeyecek olsalar bile umutları vardı, o umuda tutunuyorlardı…

Kimi, kanadı kırılmış kuşa avucundan su içiriyor, kimi ayağı kırılmış köpeği tedavi ediyordu. Kimi, toz duman olmuş caddelerde bebeğiyle oynuyordu. Kimi, yoldan geçen askerlere tebessümle bakıyordu. Kimi, elinde bayrağı minicik yüreğiyle toprağına sahip çıkıyordu. Hepsi küçücük, ama hepsi çok güçlüydü. Her an başka bir yıkıma gebe olsa da kimi, eylemi hiç durdurmadan sokağın ortasında kalan son unuyla bir şeyler pişiriyordu. Orada bir şeyleri üretme isteği nasıl da güzelleştiriyordu. Bunca imkansızlığın içinde kendi imkanını oluşturmak, bir çözüm bulmak için çabalamak nasıl iyileştiriyordu.

Kimdi bu insanlar?
Kimdi bu umuda tutunanlar?

…

Diğer tarafa bakınca operasyonların ardı arkası kesilmiyor, türlü planlarla nasıl can yakılır yöntemleri türetiliyordu. Her hamle bir öncekini aratıyor, aldıkları her can onlara haz veriyordu. Kurşunlar çoktan dost edinilmiş, gözleri hırs bürümüş haince planlar devam ediyordu. Kadınlar ve çocuklar ilk hedef olarak belirlenmişti. Peki amaç neydi? İnsan nasıl böyle bir hedefle yola çıkabilirdi?İnsan nasıl böyle bir yoldan haz alabilirdi? İnsan neden bulunduğu alana sığamıyordu? Daha fazla toprak, daha mı mutlu edecekti? Yıkmak, yok etmek daha mı iyi gelecekti? Masumun canını almak daha mı iyi hissettirecekti?

Madem böyle, insan neden hep istedi ve sahip olduğu ile hiç mutlu olmadı? Neden umduğu değil bulduğuna tutunmadı? Neden yarınların kaygısıyla bugünlerin hakkını veren hiç olamadı? Neden her canlı diğer bir canlıya daha büyük bir imtihan olmak için çabaladı? Bir avuçken ve kısacık bir öyküyle var olabilecekken, bu dünyada elindekiyle yetinmeyi neden bilemedi? Göçüp gidecekken ve girecekken bir avuç toprağa, niye insan böyle davranıyordu? Ne yetmiyor, neden doymuyordu?

Kimdi bu insanlar?
Kimdi böylesine zalim ve zorba olanlar?

İnsan… Gerçekten kimdi?

Bir taraf yoklukta bile tebessüm ederken,
Diğer taraf kendini üstün görürken,
Asıl üstünlük neydi?
Bir taraf ihtiyacını gidermeye çalışırken,
Diğer taraf isteklerinin peşinde giderken,
Asıl ihtiyaç neydi?
“Sen benim kim olduğumu biliyor musun” diye haykıran insan, gerçekten kimdi?
 
Hak ararken, haksızlık yaparak hakkını kaybetti insan…
Ve şunu unuttu;
Toprağın üstü olduğu kadar altı da vardı…
Vaat edilen ne ise elbet oraya varacaktı. İnsan burada yapıp ettiği ile orada muamele görecekti.Ve herkes oluşturduğu sebeplerin sonuçlarını yaşayacaktı.
İşte o zaman kimin kim olduğu ortaya çıkacak, insan kendisini tanıyacaktı…

…

Umuda tutunanlarla, zalimler dalga geçerken,
O devlet ki güçsüzlüğünden “Bizim kim olduğumuzu herkes bilecek!” diyerek yaygara yaparken,
Verilen süre dolmaya yaklaşırken…

Süre bitmeden tanımalı insan kendini ve çevresindekileri. Gerçek fark edilirse eğer yaşananların bir anlamı var. Öyle ki insanın kendi yaşadığından fazla şahitliği var. Bu yüzden kim hangi davranışı neden yapıyor sorusunun cevabına ihtiyacı var. İnsan kimin kim olduğunu anladığında, “Sen benim kim olduğumu biliyor musun?” sorusuna gerçek bir cevap var. 

İnsan gerçeği bildiğinde, 
asıl gücü fark edip kabul ettiğinde, 
işte o zaman tutunacak bir umudu var…