SESSİZ ÇIĞLIK

-“Lütfen odayı terk eder misiniz?”

-“Ahmet Bey ben bir şey yapmadım ki, neden işten çıkarılıyorum?”

-“Meral Hanım insan kaynaklarına uğrayın ve hesabınızı kapatın, Ferdi Bey sizi bekliyor.”

-“Hata bende mi yani, neden anlamak istemiyorsunuz?”

Ahmet Bey sanki duvar gibiydi. Meral ne dediyse sesini duyuramadı. Haksızlığa uğramıştı, canı acıyordu. Odadan çıkarken ağlamamak için kendini tuttu. Bedeni bütün yükü sanki bacaklarına vermişti. Adımlarını atmakta güçlük çekiyordu ve kalbinde bir ateş vardı. Çaresizlik, sesini duyuramamak canını yakıyordu. İçinde büyüyen çığlığı dışarıya haykıramıyordu. Bir umutla şefi Murat Bey’in yanına gitti.

-“Murat Bey siz söyleyin ne olur. Kendi çalıştığım yeri neden batırmaya çalışayım? Bu proje için ne kadar emek verdim ben. Projenin tek sorumlusu nasıl ben olabilirim?”

Murat Bey aslında durumun farkındaydı ama hiçbir şey yapmıyordu.

-“Meral Hanım, üzgünüm iş yerlerinde böyle şeyler olabiliyor. Kusura bakmayın benim de yapabilecek bir şeyim yok.”

Meral insan kaynaklarına doğru ilerlerken iş arkadaşları da kendi aralarında konuşuyorlardı.

“Meral’e de çok yazık oldu. Patronlar arasındaki anlaşmazlıklar yüzünden kız işten çıkarıldı. Hepimiz biliyoruz, aslında bu projede o, sadece bir çalışan. Ama bir şey desek bizler de işimizden oluruz.”

“Sen işine bak kardeşim!” dedi yanındaki diğer çalışan. “Bak kaç kişi senin çalışmana bakıyor evde, bir sürü taksitin var. İşsiz kalınca ne yapacaksın?”

Meral sekiz yıldır bu şirkette çalışıyordu. Bir gün bile “Aman bana ne!” dememiş verilen işi yerine getirmeye çalışmıştı. Son yaptıkları projede de o tek başına değildi. Birçok farklı nedenden proje zarar etmişti. Ama suçlu olarak Meral’i seçmişlerdi. İşyerinden ayrılırken son kez ardına baktı. “Yazık, çok yazık” dedi, boğazı düğüm düğüm olmuş, uğradığı haksızlık karşısında kimsenin ses çıkarmamasını anlayamamıştı. İçinde büyüyen sessiz çığlığı ile kapıdan çıkıp gitti…

…

Hayatın içinde zaman zaman haksızlığa uğrar insanoğlu…

Kendini anlatmaya çalışır, çabalar ama nafile…

İçi yanar, yüreğine hüzün çöker…

Kimse anlamaz halinden….

Masumdur, garip kalmıştır o…

Mutlaka hakkını teslim edecek olan, duyar sesini! 

Çıkmasına bir el olur o düştüğü kuyudan…

İnsandan değil beklenti, olmalı sürekli O’ndan.

…

İnsandan bekliyorsan eğer adaleti,

Bazıları güçlüdür... Merhamet etmez…

Bazıları doğruyu, yanlışı bilir ama ses çıkaramaz, gücü yetmez…

Bazıları kendi derdine düşer, gerçeği göz ardı eder…

Güç insanın eline verildiğinde nasıl kullanacak onu?

Mesele burada başlar! 

Adaletle mi hükmedecek yoksa isteği neyse o yönde mi?

Güce sahip olup da daha çok merhametli olabiliyorsa,

Olayları daha adaletli anlamaya çalışıyorsa, 

Hak edene hakkını ölçüsüyle verebiliyorsa…

Ne mutlu o insana!

Diğer tarafta birileri, gücü varken haksızlık yapıyorsa,

Zalimin ta kendisi!

Ya haksızlık karşısında susana ne demeli? 

Kendi rahatları, düzenleri bozulmasın diye doğruları bildikleri halde ses çıkarmayanlara... 

Oysa haksızlık karşısında susan, dilsiz şeytan değil miydi?