İNSAN

İnsan en saf haliyle dünyaya gözlerini açtı…

Daha gözlerini açmadan dünyaya, ikramlanmaya başlanmıştı,

Yeryüzünün halifesi olan insana çeşit çeşit nimetler sunulmuştu.

Kendisine verilenlerin albenisine kaptırınca insan kendini,

Sahip olduklarının kendinden olduğu yanılgısına düşüvermişti.

İnsan sahip oldukları ile yetinemedi,

Olduğundan daha büyük görünmeyi amaç ediniverdi.

İstedikçe istedi insan…

Her şeyin -en-ini isterken tükettikçe tüketti.

İnsanın isteklerinde sınır yoktu.

İsteklerinin peşinden koşan, dünyadaki zevklere dalan insan,

Hep keyif içinde olmaya çalışarak, istekleri için çabaladıkça çabaladı.

Ve böyle böyle insan RAB'binden uzaklaşmaya başladı…

Dünyaya gelişindeki asıl amacını unutuverdi.

Asıl amacından uzaklaşan insan, sahte amaçlar edindiğini göremedi,

Sahte amaçlar ile mutlu olmaya çalıştı ama olmadı olamadı…

Anlık mutluluklar veren sahte amaçların ardında hep daha fazlasına ihtiyaç duydu

Bu yüzden çabaladıkça çabalıyordu…

Oysaki etrafına bakıp akıl eden, irdeleyen insan görebildi dünyadaki muhteşem dizaynı,

Her şeyin aslında ne kadar da eşsiz olduğunu.

Gökyüzü, kuşlar, çiçekler, ağaçlar, böcekler… saymakla bitmezdi,

Hepsi birbirinden ne kadar da benzersiz ve muhteşemdi.

Nefsini kontrol edebilen, isteklerinin peşinden koşmayan insan gerçekleri görebildi,

Ve asıl amacından uzaklaşmadı,

Sahip olduklarını kendisine vereni, her şeyin asıl sahibini unutmadı,

Her yerde her şeyde RAB'bini görebildi ve O’na layık olmak için çabaladı.

Böylece sahte ve gerçeği ayırt edebildi,

Sahte amaçlar için koşup yorulmak yerine, gerçek amacına tutundu.

RAB'binin rızasını kazanıp, O’na layık bir kul olmalıydı…

Asıl mutluluk RAB'binin istediği gibi yaşayıp, O’nun rızasını kazanmaktaydı.

Gerçeği görebilmek ne kıymetliydi…