BİTMEYEN ZULÜM…

Bir yıl altı ay oldu artarak devam eden zulüm,

Yetmedi rahatımızı bozmaya…

Sanki onlar yokmuşçasına yaşayıp yok sayıyoruz, görmüyoruz onları. Sırtımızı dönüyoruz.

Neden?

Neden çocuklar öldürülürken susuyoruz?

Torununa sarılıp ruhumun ruhu diyen sakallı dedeyi hepimiz izlemedik mi?

Ölen annesine sarılıp o benim annem ben onu saçlarından tanırım diyen küçük kız çocuğunu görmedik mi?

Vicdanımızın sızlaması için daha hangi görüntüye ihtiyacımız var ya da hangi görüntü yetmedi bizi harekete geçirmeye?

Şehit olan kızını kucağına alıp "Onu buzdolabına götüreceğim!" diyen anne de mi yetmedi?

Çocuklarının parçalarını poşette taşıyıp bağıran adam?

Ayakları koptuktan sonra “Amcacığım ayaklarım geri çıkar mı?” diyen çocuk?

Kafası kopan çocuğu kaldırıp “Bunun ne suçu var?” diyen amca?

Her yerde çocuklarını arayıp onlara seslenen "Yemek yiyemeden öldüler." diyen anne?

Sırtında okul çantası, içinde küçük kardeşinin cesedini taşıyan çocuk?

“Oğlum beyaz tenlidir, başını orada burada hiç görmediniz mi?” diyen baba?

Hangisi vicdanımıza sızlatmaya yetmiyor?

Hangisi elimizden geleni yapmak için bizi harekete geçirmiyor?

Rahatımızın bize tuzak olduğunu hala neden anlamadık?

Bebek avına çıktık diyen asker de mi bizi öfkelendirmiyor?

Hamile bir kadın öldürüldüğünde bir taşla iki kuş deyip sevinmeleri de mi bize niyetlerini anlatmıyor?

Düşman niyetini açık etti, karşısında inananları görmedikçe daha da azgınlaşıyor...

Hayal dahi edemediğimiz bu görüntüleri şimdi tüm dünya canlı izliyor...

Dünyadakiler dünyadan vazgeçemiyor. 

Peki inananlardaki bu sessizlik neden?

Yoksa Rabbimizin dediği gibi “Ahiretten vazgeçip dünya hayatına mı razı oldular?”