TANIMAK YETER Mİ?

İnsan, yirmi bir yıldır aynı yastığa baş koyduğu insanı tanımıyor olabilir mi?

Hadi diyelim ki tanıyor, problemleri nerede başlıyor?

Farklılıklarını kabul etmediğinde neler oluyor?

Fark ettiniz mi?

Dile kolay yirmi bir sene...

Bıkmadan usanmadan şikâyet etmeler…

• Adam; “İnsan nasıl olur da bu kadar dağınık olabilir?!”

• Kadın; “Ne olur hayatı bu kadar planlı yaşamaya çalışmasa?!”

• Adam; “Bunca senedir bu kadar renkli giymesinden hoşlanmadığımı söyledim, inadına gidip yine portakal turuncusu bir elbise giymiş?!”

• Kadın; “Yine giyinmiş cenazeye gider gibi, simsiyah…”

• Adam; “Yine hayallerde yaşıyor bu kadın?!”

• Kadın; “Şimdi başlar sekiz sene önceki mevzulardan?!”

• Adam; “Bak yine tutmuş birini kolundan, eve getirmiş.”

• Kadın; “Bir gün de girdiğimiz bir ortama, buzdolabı modunda girmese…”

Bu liste daha böyle uzar gider…

Birbirlerini tanıdığını zannederken, farklılıklarını kabul etmemektir aslında ana problem. İnsanın problemlerle karşılaştığı yer hep burası olur. Kaç senelik ilişkileri olursa olsun, çoğu bu yüzden mahkeme salonuna varan evlilikler olur.

Peki ama ne yapmak gerekir?

Her şey kendini tanımakla, karşıdakini tanımakla başlar. 
Peki ya yeterli mi?  

Tanıyıp, gerçeği bildikten sonra kabul etmekle devam eder. İnsan o farklılığı kabul etmediği sürece ilişki de sahte çözüm arayışına girer. Farklılığı kabul ettiğinde ise artık süreç tartışmaya varmadan, sabır gösterilebilecek kıvama gelir. İnsan karşısındakine adaletli olmaya başlar. Neyi, ne amaçla yaptığını anlar. Ve insanın kendi hayatındaki yönetim becerisi artar. 

İşte burada hayat sana o golü atmadan önce, topu yumuşatarak kalede yakalayan bir sen oluşmaya başlar... İnsanın bir nevi frenleme sistemidir. Tam yükselme anında “Ama bu onun doğuştan getirdiği huyu” diye kendi kendine sakinleşmeye başladığı yer. O anda mutlaka insanın öğreneceği çok şey var.  Yeter ki insan yanındakine sinir olmayı bırakıp bilinçli bir şekilde bakmaya yönelsin. O zaman fark eder hayatın ona verdiği mesajı...

"Belki de içinde bulunduğu bu dağınıklığa bir çözüm bulmalıdır insan...

Belki de hayatta bu kadar çok katı kuralla yaşamaya çalışmamalıdır...

Belki de çevredekileri değiştirmek yerine , uyumlanan olmalıdır...

Belki de söyledikleri olmuyor diye gerilmek yerine,  hayata karşı biraz tebessüm etmeyi öğrenen olmalıdır..."

Ve bunun gibi daha bir sürü mesaj...

Bu mesajları algılamak insanı güçlendirir. Zıddı olan insanlardan kendine katacaklarıyla dengeyi sağlayabilir. İnsan hayatta o dengeyi ne kadar kurabilirse o kadar iyi ilerleyebilir. Bir kuşun kanat çırpması gibi. Nasıl ki o kuş iki kanadı dengedeyse uçabiliyor, insanda öyle... O dengeyi sağlamadan ilişkide başarıya ulaşamıyor. Zıddında olanı, kendine katarak karakter sahibi olmadan, aynı yerde dönüp duruyor. Karakteri kendine kattığında, iki kanadını birden kullanmayı öğrenmiş oluyor. İki kanadını birden güçlendirdiğinde daha iyi yol alıp, ilişkide başarıya ulaşabiliyor.

Ve sonunda söylediği cümlelerde değişiyor; 

"Evet çok kurallıyım ama yeri geldiğinde esnekte olabiliyorum."

"Evet düzenliyim ama bazen hayatımda asimetriye izin veriyorum."

"Evet çok arkadaşım var ama kiminle hangi sınırlar içerisinde ilişki kurabileceğimi biliyorum. İşte bu bana güç kazandıran, dengede durmamı sağlayan şey oluyor. Çünkü artık biliyorum ki hayat, tek kanatla olacak iş değil… "