NEDEN?

Bir zaman geldi dünyanın payına tarifi mümkün olmayan bir acı düştü.
Bu öyle bir acı ki,
Tarifi zor…
Kötünün zalimliği can acıtıyor,
Kötülük karşısındaki çaresizlik can acıtıyor,
Masumun, masumluğu can acıtıyor.
Savunmasız bırakılanları, savunamamak,
Güçsüz bırakılanlara güç olamamak can acıtıyor.
Öyle bir acı ki nereye koysan sığmıyor,
Sonra insan kendine sormadan edemiyor,
Neden?

Neden, bu kötünün bu kadar büyümesine izin verildi?
Kötü, bu kadar büyük bir kötülüğü; herkesin gözü önünde yapacak cesareti, nereden buldu?
Taşların, çocuklara annelik yapacağı aşamaya nasıl gelindi?
Anneler bir bir nasıl alındı; cennet kokulu çocuklarından?
Cennet kokulular, annelerinden nasıl koparıldı?
Neden zalime, dur denmedi?

İçimdeki sesi susturamıyorum,
O ses; sen de sorumlusun, diyor bana,

Sen de…
Atılan her bombada sorumlu olduğumu anladığımda, 
Daha da çekilmez oluyor bu dünya.
Çocuklar, gözümün içine baktığında; 
Yediğim, içtiğim, giydiğim, izlediğim ateş olup yakıyor beni…

Neden o içecek sofralarımızın baş köşesinde?
Neden o kahvenin ne olduğunu araştırılmadı? 
Neden o marka ayakkabıyı giyildi?
Neden o şampuanı kullanıldı?
Neden o krem sürüldü?
Neden o film izlendi?

Zulmü belki bitiremezdik ama büyümesini engelleyebilirdik!
Çepeçevre kuşatıldığımızı nasıl fark edemedik?
Düşmanın bu kadar büyümesine nasıl izin verdik?
Çocukları annelerinden koparılmasına nasıl engel olamadık?
Neden?
Neden?
Neden yapamadık?

Düşmanın kötülüğü kursağımıza kadar girmiş,
Hileleri ile çepeçevre kuşatmış hepimizi,
Devletleri, siyasetçileri, sanatçıları…
Zulmü durdurma imkânı olanların hepsini almış kendi yanına,
Zulümden nasıl kurtaracaktık;  masum çocukları, savunmasız kadınları ve güçsüz bırakılmış erkekleri...
Onlara  yurtlarını nasıl geri verecektik?

Karınlarının doymasını nasıl sağlayacak, üşümelerine nasıl engel olacaktık?

Yerlerinden kovuldu o masumlar, 

Kendi ocaklarına sahip çıkmaya çalıştılar,
Aç kaldılar, yetim kaldılar; son nefeslerini oracıkta bıraktılar, 
Yerlerinden kovuldular...

Dünyanın her yerinde yerleri, izleri oldu.
Acıyı içinde hissedenler,

Bu zulmü durdurmak için, dünyanın dört bir yanında ayağa kalktı,
Ama durduramadı…
Sonra duyurmak için uğraştı,
Ama yetmedi, duyuramadı...

Bir zaman geldi dünyanın payına tarifi mümkün olmayan bir acı düştü,
Bu öyle bir acı ki,
Tarifi zor…
Bu acıdan kendine pay isteyen de çoktu,
Bu acıya arkasını dönüp giden de!
İnsan haklı çıkar eğer isterse...

Ve insan bu öyküde de kendine haklı çıkacak bir pay buldu.

"Gerçekleri bilenler neden gerçeği konuşmuyor, bana mı kaldı?" dedi kimi,
"Zulme engel olabilecekler neden olmadı, ben mi durduracağım?" dedi diğerleri.

Konuşuldu çok şey aslında, 
Ama insan ne konuştuğunun farkında bile değildi,
Böylesine bir sınava tabiyken,
Neden bu şahitlik payına düştü, irdelemedi...