GERÇEK AŞK

Adem dar sokaklardan sahile açılan yola doğru yürüyordu... Kulaklığını taktığında sıradaki şarkı çalmaya başlamıştı;

"Sana tüm kalbimi verirdim ama onu parçalayan biri var...”

Bu sözler Adem'e unuttuğu ve kaçmaya çalıştığı geçmişini hatırlattı. Gerçekten tüm kalbini, onu paramparça eden ve sonunda onu yalnız bırakan birine vermişti. Uzun hikayeydi… O zamanlar Adem dışarıdan sarsılmaz bir kale gibi görünüyordu ama içi tamamen darmadağındı. Adem uzun süre kendisiyle yüzleşmek istememiş ve o an ona acı veren her şeyden kaçmıştı. Ancak, acıdan kaçtıkça gerçeklikten de uzaklaşmıştı.

Adem ne kadar kaçarsa kaçsın aslında aradığı tek şey vardı; huzur dolu bir kalp. Adem, kalbinin huzur veren bir sevgiyle dolu olması gerektiğini düşünüyordu. Ancak böyle bir sevgi yaralı kalpleri iyileştirebilir ve onu dününden daha iyi hale getirebilirdi. 

Düşünüyordu; “Herkes sevgiye aç ve ilgiye muhtaçken bu nasıl mümkün olabilir? Kim gerçekten sevebilir ki? Anmaktan kaçındığım, bütün varlığımı kuşatan Rahman'dan başka, kim gerçekten sevebilir?”

O kullarını çok ama çok sever… İnsanlar sevildiğinden emin oldukça bizden uzaklaşır… O ise biz Ona yakınlaştıkça bizi kuşatır… Kalplerimizi onarır…

Sıradaki yeni şarkı çalıyordu: 

“Kalbim hep seni arıyor, neredesin sen?”

O, çok uzakta değil; O bize şah damarımızdan daha yakındır.

Ve şarkı tekrar başa döndü:

"Seni hâlâ yanımda istiyorum

Ağladığım gözyaşlarını kurutmama yardım etmen için

Çünkü eminim seni özlediğime

Ve eğer istersen yeniden sevmeyi deneyeceğim."

Adem kendi kendine fısıldadı; “Bazı tınılar insana pek çok şeyi hatırlatır, bazen gördüğünün ötesini gösterir…”

Ona güvenmede netleştikçe… Ona imanda saflaştıkça… İşte o zaman gerçek sevgiyi ve gerçek hazzı insan tadabilir… Bizi doğruya ve gerçek mutluluğa ulaştıracak olan sadece O'dur. Asla kendini eleme!