YEŞEREN UMUTLAR

Nisan aynın en ışıltılı zamanıydı, bahar geldiğini öylesine hissettiriyordu ki herkesin içinde amaçsızca kelebekler uçuşuyordu. Açan çiçekler ise her güne başka bir  umut oluyordu. Sahiller kahvesini yudumlayan insanlarla, çayırlar piknikçilerle doluydu, çocuklar dört bir yanda koşturuyor. Kışın türlü serzenişlerde bulunan insanlar artık o çocuklardan şikayet etmiyordu.

Aslı her zamanki gibi uyanmış hemen eline telefonunu almış, güzel bir haber olmalı diye kendini inandırmıştı. Fakat beklediğini bulamayınca telefonunu sert bir şekilde beyaz sehpanın üzerine bıraktı. Yüzünü yıkadı, mutfağa yöneldi kahvaltı hazır değildi. "Off anne ya iki parça bir şey çıkarsan ne olurdu?’’  diye söylene söylene birkaç yudum kahvesinden içip odasına geri döndü. Sakin kalmayı çok başaramasa da maillerine son kez göz atmak istedi, mesai arkadaşı istediği verileri göndermemişti. Halbuki son kontrolleri o yapacaktı sonra patrona iletilecekti. Bir şekilde iş yerine ulaştı, düşündüğü şeyleri yetiştirmiş olsa da “Neden başkaları bu kadar rahat yaşarken ben bunları yaşıyorum?’’ diye geçirdi içinden. Herkesin her şeyini herkes yapıyordu da onun neden her şeyi çetrefilli oluyordu.

Neyse ki arkadaşlarıyla hafta sonu programı yaptı, tüm bayram yorgunluğunu böylece atacaktı. Yoksa o üç günün acısı nasıl çıkacaktı? Hafta sonu geldi çattı, tüm hazırlıklar yapıldı sabahına yola çıkılacakken arkadaşı Nevin birden rahatsızlandığını söylemek için aradı. Bir güne sığdırdığı tüm hayaller birden yerle bir olmuştu. “Şimdi nasıl olacak?” dedi. Çünkü arkadaşının aracı ile gidilecekti bir B planı hiç tasarlanmamıştı. Esra yemekleri hazırlayacaktı, Sevda aperatifleri getirecekti, Nevin masa sandalye kısmını organize edecekti ve onun aracı ile gidilecekti. İlk kale birden yıkıldı. Tam neyse kızlarla gidelim sağlık olsun derken, Sevda aradı. Kuzeninin nişan hazırlığı için destek olmaya gideceğini ve programa dahil olamayacağını söyledi. Aslı’nın omuzları her an bir nebze daha çökerken, Esra aradı ayağını burktuğunu ve gelemeyeceğini söyledi. Son kalede yıkılınca Aslı afalladı kaldı.  Bu neydi şimdi? Neden bu kadar aksilik üst üste gelmiş olabilirdi? Biraz üzerine kafa yormaya karar verdi.

Sabah annesinin kahvaltıyı hazır etmesini, iş yerinden arkadaşının evrakları tamamlamasını, patronunun onu anlamasını beklemişti. Birinin arabasını, birinin programlama yapmasını beklemişti. Doğada bir nebze nefes alabilmek için niyeti vardı ama yine insanları beklemişti...

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; dış dünya beklentin düşünce, kendinden beklentin yükselir.

Yoksa insan etraftaki insanlardan bekledikçe, mazereti olanı yarı yolda bırakan olarak adlandırır. İnsanın önce kendini anlaması, kendini mutlu edebilme marifeti olması meseleydi. 

Peki o beklentiyi nereye yerleştirmişti? Bu fikirler, sorular zihninde dönerken aldı çantasını, giydi en rahat spor ayakkabılarını ve düştü yollara. Kendine mini bir program yaptı arabasız olacaktı, minimum harcama ile neler yapabilirse yapmaya başladı. Önce otobüse bindi, tebessümle şoförü selamladı,  yolu uzundu oturacak yer de bulabildi. Tatil günü yollar dolu olur diye düşünürken yollar açıktı, hedeflediği yerlere hızlıca ulaştı. Gezdi, doğanın tadını çocuklar gibi çıkardı. Belki arkadaşları ile programı gerçekleşmedi ama şu ana kadar hiç keşfetmediği yerler karşısına çıkmıştı, kendi ile vakit geçirebilmeyi de öğrenmişti.

Mis gibi boğaz manzarası,

Çarşaf gibi serilmiş denizin kokusu,

İlk defa denk geldiği muazzam kır bahçeleri…

Kendine bir çay ısmarladı, tarihi fırından sıcacık simidini aldı çimenlerde oturdu. Simit hiç böylesine lezzetli gelmemişti. “Hele bu çay, nasıl böyle güzel olabilir?”

İnsan dış dünyadan beklentiyi düşürünce ve yol almayı, harekete geçmeyi birine bağlı tutmayınca nasıl da o yollar su gibi akıyordu. 

“İşte şimdi anladım” dedi Aslı; “insan öz’e dönünce iyileşiyor, umudu daha da yeşeriyor.”

Tüm yolları su gibi akan, umudu yeşerenlerden olmak dileğiyle...