BAYRAM GİBİ BAYRAM

Beklenen Cuma günü gelip çatmış, haftalardır kurulan hayaller artık eyleme dökülmek için sıraya dizilmişti. Zeynep bir liste yapmıştı kendine. “Sonunda bayram gibi bir bayram geçireceğim. Koca dokuz gün neler neler yaparım” diye geçiriyordu içinden. İş yerinden mesai bitimi çıktığı gibi arkadaşlarıyla buluşup tatile güzel bir giriş yapacaktı. Tatil planı yaptığı listesine baktı;

• Cumartesi günü bir tura katılırım diye araştırmalarını yaptı,

• Pazar lise arkadaşları,

• Pazartesi üniversite arkadaşları,

• Salı siteden dostları...

Gitmediği filmlere gidecekti, görmediği müzeleri görecekti, baharın gelişiyle sakuralar erguvanlarla dolu bahçelerde umarsızca gezecek, mis kokuyu içine çekecekti. Türlü türlü planlar yaparken hayatta onun için planlar yapıyordu şüphesiz. Önce aldığı tur iptal oldu, bu ona biraz düşünme fırsatı verdi... “Biraz ev için bir şeyler yapmak fena olmaz” diye geçirdi içinden. Bunun için kolları sıvadı, malum bayrama günler kalmıştı...

Anneciği evde yokken camlar silindi, perdeler yıkandı itinayla asıldı, ev silindi süpürüldü. Bir hayli yorgun olsa da birçok işi halletmenin, fayda vermenin hissi paha biçilemezdi. Annesi akşam eve geldiğinde hayretler içinde kaldı. Yapacağı her iş yapılmış, ocakta sıcacık yemekler yerini almıştı. Kızına bir sürü dua etti. Zeynep bu motivasyon sonrası Pazar günü planını da iptal edip biraz dinlenmeye karar verdi. Bayram için kalan hazırlıklara destek olacaktı. 

Evde verilmesi planlanan son iftarların organizasyonunu yaptı. Bir şeylerden vazgeçtikçe kendini ne kadar verimli hissetmeye başlamıştı. Sanki seçimleri ilk kez bu kadar isabetliydi. O bir şeyleri çözmek için çabaladıkça, çözemediği cevaplar adeta önüne düşüyor gibiydi. Aylardır dertleşemediği kardeşine ilk kez vakit ayırabilmişti. Ramazanın son iftarını ailecek yapabilme fırsatları olmuştu. Sofralar beraber kuruluyor, beraber toplanıyordu. İçilen çorbanın tadı bir başka güzel geliyordu. Sıcacık çaylar içiliyor, sohbetler ediliyordu. Zeynep uzun süredir toplayamadığı dolaplarını toplarken, yaptığı planlar aklından uçup gitmişti...

Bayram günü gelip çattı. Tatlı bayramlaşmalar, içten kucaklaşmalar... Küçük yeğenlerine eski usül hazırladığı,  yüzlerinde tebessüm oluşturacak bir şeyler içine koyduğu mendiller, ziyaretler... Yaptığı ilk baklavanın tadını herkes nasıl da beğenmişti. Günlerdir tek kelime etmeden yaptığı her şey ne çok güzelliğe vesile olmuştu.

Annesi Zeynep’in yanına gelip içten sarıldı. “İnsanoğlu planlar yaparken sonuç elinde değildir aslında. İnsan sadece sebep oluşturabilir. O istediği sonuç belki ona verilir, belki de farklı bir sonuç hak edişidir.” dedi. “İptal olan bir tur nelere vesile oldu baksana.’’

Zeynep şöyle bir düşündü; uzun süredir ilk defa kendini bu kadar fayda veren biri olarak hissetmişti. Çünkü tüm gününü evden işe işten eve giderek geçiriyor, haylice yoruluyor ama bir yere varamadığından yakınıyordu. Bu yüzden her boşluğunda bir program yapıyor, evde olmayı tercih etmiyor ve daha iyi hissedeceğine inanıyordu. Ev işi yapmak çocukluğundan beri hep ceza gibi geliyordu ona. Aslında hiçte öyle olmadığını, aslında ona bir şifa gibi geldiğini fark etti. Ailesi için bedel ödemesi herkesin tebessümünü arttırmıştı.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; “Bedel ceza değildir. Bedel, tüm ilişkilerin şifasıdır.’’ 

İnsan nasıl da bir şeyleri dengeleyince kapılar bir bir açılıyordu. Doğru yere doğru bedel ne güzel şeydi. Aile, akraba tüm ilişkilerin canlandığına şahit olmak ne iyi gelmişti Zeynep'e...

İşte şimdi Zeynep için bayram gibi bir bayram olmuştu.