EVDEKİ YABANCI

Güneş göz kırparken, bir yandan hafif hafif rüzgâr esiyordu. Mart ayında; soğuk mu sıcak mı olduğu halâ anlaşılamayan bir sabaha uyanmışlardı. Evdekilere sürpriz yapmak için uçar adım mutfağa fırladı Ela. Kendince mükellef bir sofra hazırladı, çayı annesinin sevdiği gibi bol bergamotla demledi. Abisinin en sevdiği menemeni yapmayı da ihmal etmedi. Erkenden yola düşüp fırından sıcacık simitleri aldı. 

Evi saran yanık kokusu ile evdekiler neye uğradığını şaşırarak uyanmışlar, öksürerek güne başlamışlardı. Yüzlerini yıkayıp masaya geçtiklerinde, onlara göre anlam veremedikleri bir sofra ile karşı karşıya kalmışlardı. Karışık görüntüler, tatlı tuzlu yan yana, rengarenk tabaklar, her biri başka çatallar bıçaklar, göz yoran bardaklar. Ela, ailesinin yüzünde tebessüm olmasını beklerken, çatallarını bile zorla almış olmaları onu hayli üzdü. 

Evdekiler bir yabancı gibi Ela'ya bakıyordu. Annesi dayanmayıp; “Aman kızım neden kahvaltı takımlarını kullanmadın bu ne böyle?” Ardından abisi; “Allah aşkına böyle menemen mi olur abicim?” Son noktayı ise babası koydu; "Kızım ekmekleri kızartayım derken taşa çevirmişsin, keşke hiç denemeseydin!” 

Bunca emek verdiği menemenden neden yemiyorlardı? Özenle hazırladığı yiyeceklerden neden zorla alıyor gibilerdi? “İnsana da zaten iyilik yaramaz!” diye geçirdi içinden Ela. “Neymiş karışık görünüyormuş, yok ekmek yanıkmış, ekmek dediğin biraz gevrek yenir.” 

Ela’nın iştahı kaçmış çok bir şey yemeden sofradan kalkmıştı. Evdekiler “Ay bu kız neden böyle? Her şeye de hemen kızıveriyor!” derken bir şeyler atıştırıp masadan kalktılar. Ne evdekiler onu anlamış, ne de Ela onların bu tepkilerine bir anlam verebilmişti. Alt tarafı pazar günü ailecek güzel bir kahvaltı yapalım istemişti. Sonra şu soru aklına geldi; 

''Aynı evin içinde neden bu kadar farklıyız? 
Aynı evin içinde neden bu kadar birbirimize yabancıyız?''

Her şeyi bir kenara bırakıp hevesle odasından koşarak geldi. “Yaaa yarın okul var ve bugün hava mis gibi, bir yerlere mi gitsek? Sahile veya bir koruya gidip yürüyüş yapabiliriz.” diye türlü türlü fikirler üretiyor, içi içine sığmıyordu.

Evdekiler sabahki kahvaltının şokunu atlamamışken, Ela’nın yeni teklifleri ve bitmeyen enerjisi karşısında şok geçiriyorlardı. Babası daha fazla dayanamadı, “Kızım Pazar günü her yer kalabalık olur. Arabayla bir yere çıkılmaz, park yeri bile bulamayız.  Piknik yapalım desek hava buz gibi. Koruda yürümek diyorsun da, zaten hafta içi çalıştık ve yorulduk. Yarın iş güç var, bol bol yürüyeceğiz yorulacağız. İyisi mi sıcacık evimizde oturalım, kafamızı dinleyelim, açalım bir nostalji filmi, yapalım kahvemizi bitti gitti.”  

Ela’nın aklında yine aynı soru;
''Aynı evin içinde neden bu kadar farklıyız? 
Aynı evin içinde neden bu kadar birbirimize yabancıyız?''

Tüm bunlar yetmezmiş gibi annesi, “Mutfak dolaplarını düzenleyelim, ne zamandır dolaplara ve çekmecelere el atmadık. Hadi kızım gel yardım et.” demez mi? Ela, hayal kırıklığı içinde, evde kaçacak delik arıyordu. Hiç sevmezdi böyle ev işlerini. Hele dolap düzenleme, çekmece toparlama…

“Aynı sofraya oturuyoruz birbirimizi tanımıyor gibiyiz. Okula gidiyorum en yakın arkadaşımda böyle. Bir gün çok iyi anlıyoruz birbirimizi, ertesi gün iki yabancı gibi oluyoruz. Bazen giydiklerine anlam veremiyorum, bazen söylemlerine, bazen düzenlerine, bazen tercihlerine, bazen zevklerine…Bu iş nasıl olacak böyle? Arkadaşım notlarıma laf ediyor. “Çok karışık, hiçbir şey anlamıyorum.” diyor. Ama, anlatımımı çok beğendiğini söylüyor.  Ben de hala onun o renkli kağıtlarından, rengarenk kalemlerinden bir şey anlamıyorum. Ama birbirimizi iyi anlıyoruz ve güzel ders çalışabiliyoruz. Nasıl çıkacağım bu işin içinden?"

-İnsan nasıl çıkar ki bu bilinmezliğin içinden? 
-Evdeki yabancıları, tanıdığı kişiler haline döndürebilir mi gerçekten? 
-Bunun için insanları gerçekten tanımak gerekir. 
-Peki insanları tanıyor muyuz gerçekten?

Ela’nın zihnindeki sorular bitmek bilmiyordu…
''Acaba insanları tanıdığımı zannediyor olabilir miyim? 
Nasıl onları daha iyi anlayabilir, kendimi daha anlaşılır kılabilirim? 
Peki bunca farklılığa rağmen insanları nasıl tanıyabilirim, kabul edebilirim, hoşgörü kazanabilirim?  
Acaba şifam zıttımda olabilir mi?''

Tüm soruların cevabı, insanın göremeyeceği kadar yakındadır aslında. 

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; çözüm çok uzakta değil çözüm problemin yanında...

İnsanlar aynı ailede olsalar bile birbirinden farklı tarzları vardır. İki kardeş bile birbirinden farklı huylara sahiptir. Her insanın iş yapma stili farklıdır. Bazı insanlar daha esnek, renkli ve pratiktir. Bazı insanlar ise daha kuralcı ve düzenli… İnsanların iletişim tarzları, olaylardan etkilenme şekilleri aynı değildir. Ve her bir özelliğin bir avantajı olduğu gibi bir de dezavantajı vardır. Kendisinden farklı olan insanların avantaj noktalarını alıp öğrenebilmek insanı dengeler… Önemli olan bu farklılıkları kabul edebilmektir. 

Evdeki yabancıyı tanıyabilmek için anahtar insanın elindedir aslında, mesele kilidi açabilmekte...