LİDER KİM?

Hava o gün yağmurluydu. Eşinin hediye olarak aldığı su geçirmez montunu hızlıca giyip kendini kapıdan dışarı attı. Nereye gideceğini bilmeden hızlıca yürüyordu. Sadece nefes almak ve yalnız kalmak istiyordu. Çok hızlı yürüyordu, biran önce bulunduğu yerden uzaklaşmak istiyordu. İçindeki acı üşümesine, kızgınlığı karanlık gecede korkmasına engel oluyordu. Akan gözyaşlarına engel olamıyor diğer taraftan Rabbine eşini şikâyet etmeyi ihmal etmiyordu. 

“Yine yaptı yine yaptı! Isırıyor beni resmen, canımı yakmak için söylüyor sanki. Bencil adam, beni yalnız bıraktığı yetmiyormuş gibi birde laf sokuyor. Ben anlamıyorum laf sokmaktan, iyi niyetliyim ya hep ondan yapıyor bunu.” diye düşündü. Bir yandan canı yanıyor diğer yandan da Rabbine sığınıyordu Leyla.

Yirmi yıllık evli olmalarına rağmen eşiyle yine incir çekirdeğini doldurmayacak bir sebepten dolayı tartışmışlardı. "Neden?" diyordu, "Neden hep bu kavgalar oluyor?" Oysa ne kadar mutlu ve huzurlu bir şekilde şakalaşıyorlardı. Nasıl olmuştu da okun ucu kendisine dönüp batmıştı. Bir ara aklına eşine söylemiş olduğu bir cümle geldi. Sonra diğeri sonra bir diğeri daha. Eşine hep şakayla karışık;

“Bende çalışıyorum, hadi iyisin.” 

“Bak sana muhtaç değilim.” 

“Niye kestirme yoldan gitmiyorsun?” 

“Badana yapmışsınız ama her yeri batırmışsınız, of nasıl temizleyeceğim  şimdi ben buraları?” gibi bir çok cümleyi söylediğinin farkına vardı. Neden çıkıyordu ki bu kelimeler? Ne kadarda basit bir şekilde dile getiriyordu. Uzunca yol yürüdü Leyla, yürüyüş yolunun üzerindeki bir banka oturdu. Şimdide uzunca düşüncelere dalmıştı... Düşündükçe evin içinde olan biteni daha net görür oldu... Bundan üç hafta önce kız kardeşiyle katıldığı bir seminerde bahsetmişlerdi. Kadının kadınsı güçte önde olması gerektiği, erkeğin erkeksi güçte önde olması ve lider olması gerektiğinden. "Ne alaka niye bunu hatırladım ki şimdi?" derken; “Evet” dedi. “Ben eşimi bir lider olarak görmemişim meğer. Oysa erkeğin doğuştan gelen özelliğiydi lider olmak. Lider her zaman tek olmalıydı. Herkesin söz hakkı vardı, adalet vardı ancak son sözü yine lider söylemeli..." dedi Leyla. “Tabi gizli lider yine benim.” diye güldü içinden. 

İnsan yaşamı boyunca karşılaştığı öykülere doğru tepkiler verdiğinde mutluluğa ve başarıya ulaşır. Leyla bu duruma yanlış tepkiler vererek ulaşmaya çalışsa da mutlu olamamıştı. Bir anda yüzüne gelen yağmur damlasıyla irkildi. İçinde tarif edemediği bir hüzün ve aynı zamanda ümitle yürümeye devam etti. 

Arkasından birisinin takip ettiğini hissetti. Oysa korkmuyordu o takip eden kişiden. Daha öncesinden de fark etmişti takip edildiğini ama umursamamıştı. Şimdi adını koydu ve arkasını döndü. Korkmasın diye yanına yaklaşmayan eşi onu gece yalnız bırakmamak için Leyla’nın arkasından hemen evden çıkmıştı. “Montsuz çıkmış peşimden aceleyle, her yeri de ıslanmış.” diye güldü. Yılların verdiği ağırlıkla sarıldılar birbirlerine, konuşmadan yürüdüler bir süre. Buydu işte, bulmuştu formülü. Şimdi ne zaman üzülse aklına tek bir şey geliyordu. Kendine soru sormak. “Ben nerede hata yaptım?”  Çünkü biliyordu, soru varsa da cevapta vardı…