VİTRİN

“Anne hadi ama bir saattir vitrin bakıyorsun, gidelim dondurma yemek istiyorum” dedi Ece. Ayşe kızına döndü, cüzdanından para çıkarttı “Canım, sen kendin alır mısın? Biraz daha işim var.” dedi. Ece anlam veremedi ne işi diye, annesi vitrine boş boş bakıyordu ona göre. Çok da umursamadı, dondurma almak öncelikliydi şu anda. Kızı yanından uzaklaşırken Ayşe vitrini seyretmeye devam ediyordu. “Işıklarla süslenmiş ne kadar da güzel bir vitrin.” diye geçirdi içinden...

Ayşe’nin Onur ile ilişkisi de öyle başlamıştı. Çok yakışıklı bir çocuktu, çok şık giyinirdi. Moda ne ise Onur’un üstünde olurdu. Herkes hayrandı Onur’a, tabi ki Ayşe de hayrandı. Hiç uzun uzun muhabbetleri olmamıştı. Ne sever, neden hoşlanır, ne yer, ne içer? Çok da dert etmemişti bunu. Tıpkı vitrin gibi göz alıcı, müşterinin dükkânın içine girmesini sağlayacak yakışıklı bir erkekti onun için. Ayşe ne zaman güzel bir vitrin görse dayanamaz hemen içeri girerdi. İhtiyacı olmasa bile vitrindeki gördüğü ürünü almak isterdi. Onur ile de öyle oldu. Onur’un yakışıklı olması, çok şık giyinmesi Ayşe’yi büyülemişti. Ayşe de güzel kızdı, albenisi fazlaca vardı. Yakışıklı oğlan, güzel kız herkesin parmakla gösterdiği bir çift olmuşlardı.

Parıltılı olan vitrin, ışıklar söndüğünde tüm cazibesini yitirir; albenisini kaybeder. Onur ile Ayşe için de öyle olmuştu. Evlendikleri gecenin sabahı bütün ışıltı gitmiş, vitrin ışıkları sönmüştü. Artık sıradan olmuştu Ayşe için Onur, Onur için Ayşe. Tıpkı o vitrinde gördüğü kırmızı çantayı almak için neler neler yapıp, aldığında bir kere kullanıp, sonra diğerleri gibi kırmızı çantanın da dolaptaki yerini alması gibi. Sonrası belki bu sefer rengi farklı, belki derisi farklı bir çanta olacaktı. İsteğini elde edene kadar. İşi cazip kılan da buydu zaten, o her neyse istemek! Sonra mı? Sonrasında isteği her neyde ise elde ettikten sonra bütün cazibesini kaybediyordu Ayşe için.  Neden oluyordu bilmiyordu.

Ayşe’yi babası maymun iştahlı kızım diye severdi, nedense. Hâlbuki Ayşe ne istediğini bilen, istediğini elde eden kızdı. Ne isterse, elde etmek için elinden geleni yapardı. Eczacı olmak istedi oldu, Onur’u istedi kendine kocası oldu, çocuk istedi bir kızı, bir oğlu oldu. Eee neden içinde o garip bir tatminsizlik duygusu vardı? Bilmiyordu ama içinde hala doyuramadığı bir yer vardı…

Ayşe neyi doyuramıyordu? İsteklerini mi? İhtiyaçlarını mı?

Peki, asıl olan ne? İsteklerin peşinden gitmek mi? Yoksa ihtiyaçları karşılamak mı?

İstekler mi bizi yönetiyor, yoksa biz mi isteklerimizi yönetiyoruz? 

İsteklerin elinde oyuncak olmuş bir hayat mı? Yoksa istek ve ihtiyaçlarını ayırt eden, dizginleri eline almış olarak sürülen bir hayat mı?

İnsanın aldanışı buradan başlıyor, gerçeği fark edemediği yerden... Tıpkı cennetteyken o meyveyi yemek istemesi gibi. Başımızı belaya sokan, cennetten kovulmamıza sebep istekler kötü bir şey mi? Tabi ki hayır, eğer dizginler elindeyse çok keyifli bir yolculuktur aslında. Sorun, dizginleri isteklere teslim ettiysek başlıyor. İşte o zaman deli tay gibi bir oraya bir buraya, için dışına çıkan bir yolculuk seni bekliyor demektir.

Tıpkı Ayşe, tıpkı Onur gibi. Vitrinine bakıp girdikleri dükkândan aldıkları üründen memnun kalmayınca sorun başladı. İstemediği ve ayağını sıkan bir ayakkabı ile yaşamaya mahkûm etti kendini Ayşe. Onur mu? O da Ayşe’den habersiz önüne çıkan her dükkânda başka bir ayakkabı denedi. Ama ikisi de istediği ayakkabıyı bir türlü bulamadı.

İşte insanoğlu doyumsuz, nankör ve aceleci… Halife olarak geldiği dünyada köle olarak hayat sürmekte. Silkelenip kendine gelme zamanı, hayat denen bu yolculukta gidiş var dönüş yok, tek yön yani. Bu yolculuğu keyifli ve kazançlı hale getiren insan ile acılı ve zararlı hale getiren de aynı insan.

Peki, sen hangisi olmak istersin?