İYİ OLMAK YETMEZ

Ayşe’nin mutlu, huzurlu bir yuvası vardı. Üç çocuğu ve eşiyle rutin bir hayat yaşıyordu ve bu hayattan memnundu. Yine sıradan bir akşamüstü yemeklerini yediler, ailecek sohbet ettiler ve dinlenmeye çekildiler. Her şey yolunda gidiyordu. Küçük bir dünya kurmuşlar ve bu dünyada üzerlerine düşen görevi hakkıyla yerine getirebilmek için gereken özenle yaşamaya çalışıyorlardı. Ancak o gece tüm rutinlerinin değişeceğini bilmeden uykuya daldılar. Sonrası şiddetli bir sarsıntı... 

Gece çok soğuktu. Sanki yeryüzünü bir insanmışçasına birisi tutup omuzlarından sallıyordu. Akla gelen tutunulacak, sığınılacak tek varlık yaratıcı idi. Bu güçte bir sarsıntı insanın aklını başından alabilirdi. O bir dakika, sanki saatler gibi geldi. Eşine ve çocuklarına seslendi. Her yerden bir sürü çığlık yükseliyordu, anlayamıyordu. Tekrar ve tekrar seslendi. Ölmüş olmalarını ve hatta ihtimalini bile kabul etmek istemiyordu. Enkaz altından kurtarılmayı beklerken, gücü yettiğince ses çıkarmaya ve aklını kaybetmemeye çalıştı. Ailesine sağ salim ulaşmak için sürekli dua ediyordu ve kurtarıldı.

“Bir”in ne kadar da büyük bir sayı olduğunu hayatında ilk kez idrak etmişti. “Bir” bu kadar büyük anlam ifade ederken Ayşe, üç can, üç yol arkadaşı kaybetmişti. İki evladı, can parçaları ve ALLAH’ın ona eş olarak verdiği can yoldaşı da gitmişti. Nasıl dayanacaktı bu acılara? Tek başına kalsa depresyona girer, günlerce yemez, içmez, uyumasa da fark etmez, üşüse de aldırmazdı. Ama şimdi yanı başında duran, yedi yaşındaki Salih’e nasıl hayat enerjisi verecekti? Kendini çok yorgun hissediyor, başa çıkmaya çalışıyor ama zorlanıyordu.

Küçük dünyası daha da küçülmüştü. Bir çadırı, bir yavrusu bir de kendisi vardı. Eski zamanlarını düşündü, başkasına imrenmeden, verilene razı olduğu küçük dünyasında şükrettiği günleri... Tutunacak bir dala ihtiyacı vardı hem kendisi için hem de masum ve çaresiz bakan evladı için. O gün ayağa kalktı. Çadırın içini temizledi. Yardımlarla gelen eşyaları düzenledi. Biraz da olsa güzelleştirmeye çalıştı. Oturttu Salih’i yanına, onunla sohbet etti. Gidenlerin aslında yok olmadığından, hayatın geçici olduğundan ancak sonunda yok oluş olmadığından bahsetti. "İnsanlar iyi ve ahlaklı bir hayat yaşarsa, ALLAH onları çok daha güzel olan cennete gönderir Salih. Böyle zor zamanlarda ALLAH’tan ümit kesilmez ve insanın hep çaba göstermesi gerekir..." Bunları anlatıyordu ama anlatarak olmazdı. Yaşantısıyla da örnek olmalıydı.

Belki dünyaları daha da küçüldüğünden, belki de artık yardımlara ihtiyaç duyduğundan Ayşe insanları daha çok gözlemliyordu. Bazı şeyleri yeni fark ettiğine şaşırdı. İhtiyacı olanlara bağış yapma, verme stilleri bile çok farklıydı insanların. Yardım ederken sadece vicdanı rahatlasın diye verenler vardı. Evlerindeki zaten kurtulmak istediği eşyalardan yardım adı altında kurtulmaya çalışanlar... Ya da sanki onlar yardım etmese, muhtaç olan insanların yok olacağını zannedenler... Kendi gibi mağdur olanlar arasında sürekli şikayet edenler... Ya da hemen bu hayattan kaçıp yeni bir hayat kurmaya çalışanlar... Tüm bunlara rağmen hala şükredenler ve yaşam sevinci ile dolu olanlar...

“Belki ben de iyi bir stille yardım edememiştim eskiden. Belki yardım ettiğimi zannederken incitmiştim insanları. Ya da hiç yanlışı düzelten olmaya çalışmamıştım. Ailemin dışında hiç kimseyi yetiştirme amacı taşımamıştım. Ne acı, insan hep insana muhtaç... Ve o tanımadıklarımın hayatı beni de ilgilendiriyor aslında...” diye düşündü Ayşe... Bu fark edişle dünyası yepyeni bir hale bürünecekti, bu fark ediş gideceği yolu da yönü de değiştirecekti.

Bu şehir darmadağın olmadan önce, erdemli, ahlaklı, kimseye zararı olmayan, ailesine, işine ve etrafındakilere karşı sorumluluklarını yerine getiren biri olmak yeter diye inanırdı. Ama şimdi kendisine şunu soruyordu: “Tüm bu ahlaklı insanlar kendi küçük dünyalarından çıkmazsa, dışarda var olan kaosa el uzatmazlarsa, savaş ve zulüm olan şehirleri sessizce izlerlerse, kendilerini dış dünyaya kapatırlarsa toplumun bozulmasında bir payları olmaz mıydı?” Ve düşüncelerine ekledi; "Sadece iyi olmak yetmez, iyiliği yaymakta gerekir."

Bir akvaryum içinde yaşayan balıklar gibiydik aslında, o yüzden başka bir ülkede çıkan bulaşıcı bir hastalıktan korkuyorduk bize de ulaşır diye. Bu yüzden tedbirler alıyorduk. İnsanların yozlaşmasından, ahlaki bozulmalardan, terörden, terörü destekleyenlerden neden korkmuyorduk? Bunlara karşı neden tedbir almıyorduk? Evimizin kapılarını kapatsak da bahçemize duvarlar örsek de nasıl ki gözümle bile göremediğim o mikrop evimi, ailemi buluyorsa, bu ahlaki bozulmalar, bu terör bizi bulmayacak mıydı? O zaman bu hayatta aslında kendi halinde yol almak diye bir şey yoktu. Ya iyiyi yaymaya çalışan olacaktı ya da kötünün yayılmasına engel olmayarak kötülüğe destek olan... 

Şimdi bu gerçekleri fark etmişken susarsa hep iyiler ve masumlar zarar görecekti. Zaten hayat çok kısaydı. Bunu evinin başına yıkılmasıyla öğrenmişti. O zaman bu dünyada iyiden yana ses çıkarmayı, bir şeyleri gücü yettiğince düzeltmeyi istiyordu Ayşe.

Salih’e baktı, soğuk bir çadırda uykuya dalmıştı. Ama annesi bambaşka bir motivasyonla yeni bir hayata uyanacaktı.