BİR KÜÇÜK HAYAT MESELESİ - VI

Merhaba sevgili günlük, 

Fark ettim de sana yazdığımdan bu yana hayat bana daha farklı görünüyor. Daha doğrusu hayat hep aynıydı. Ben artık farklı görüyorum. Daha gerçek, daha belirgin görüyorum hayatı. Daha derinden, daha detayda… Önceden çoğu şey daha bulanık görünüyormuş meğer. Sanki gözlerim bozukmuş da insanları net göremiyormuşum ve bu yüzden problem yaşıyormuşum. Binmek istediğim otobüse binemiyorum, bulanık gördüğüm için varmak istediğim yere varamıyormuşum, insanları yakınıma gelmeden uzaktan göremiyormuşum gibi… Problemlerim artınca doktora gitmişim de o da bana gözlük vermiş ve görünce tüm problemlerimin kaynaklarını daha net gördüm, insanları daha net tanıdım gibi. Evet evet tam olarak böyle. Sanki önceden az görüyordum da şimdi gözlük taktım… 

Peki nasıl mı oldu?

Gel sana bunu en baştan anlatayım…

Babamla uzun zamandır yaşadığım bir sorun vardı.Hem de ne uzun zamandır. Ne yaparsam yapayım sorun bitmiyordu.Hep aynı senaryoları babamla yaşayıp duruyordum. O da bitmiyormuş gibi babamla yaşadıklarımın benzerlerini başkalarıyla da yaşıyordum. Arkadaşlarımla,öğretmenlerimle,kuzenlerimle…Hep benzer senaryolar yaşıyorum. Dejavu yaşamak gibi. “Aaa ben bunu daha önce yaşamıştım” diyorum. En ilginci hep aynı konuda yaşıyorum. 

Babam bana hep söz verirdi ve sonrasında unuturdu. 

“Seni yarın en sevdiğin kafeye götüreceğim kızım.” derdi ama yarın olduğunda meğerse arkadaşına sözü varmış. Aynı anda birçok kişiye söz verir ve verdiği sözü unutur benim babam. Böyle yaptığında beni sevmiyor zannederdim. Bir yere gitsek de gitmemizle kalkmamız bir olurdu. Bir yerde uzun süre kalamazdı. Bunu bir tek bana yapar zannederdim ama herkese öyleymiş meğerse. Ben de bir yere gidince orada uzun uzun kalmayı, yavaş yavaş yürüyüş yapmayı severim. Aniden pikniğe götürürdü bazen de. Annem başta olmak üzere babamın aniden yaptığı planlar bizi çok rahatsız ederdi. "Bizim başka planlarımız da olabiliyor. İnsan bir önceden haber verir değil mi? Bu adam niye böyle.” diye dert yakınırdık annemle…

Gel gör ki liseyi başka şehirde okuduğum için yurtta kaldım. Ve yurttaki en yakın arkadaşım babamdan daha çok aceleci, hayatı babamdan daha hızlı yaşıyor… Onunla plan yapıldığında bir anda planı değiştirir ve hiç tanımadığım birini dahil eder. Bizim planımız zaten belli, aniden değişiklik yapmak benim için çok zor çünkü ben kendimi önceki plana göre hazırlamıştım. Aniden değişiklik olduğunda zihnim yoruluyor benim, ufak çaplı bir şok yaşıyorum… Beni çok bekletir, sınava çalıştırmak için söz verir ama bir bakmışım kafede arkadaşı ile takılıyor:( Arkadaşım Beren'le bunları yaşadıkça adeta babamla yaşadığım zamanlar geliyordu. Aynı hisleri yaşıyordum resmen. Sevilmediğimi hissettiğim, değersiz hissettiğim zamanlar… 

"Bu insanlar hep aynı.

Bu insanların benimle ne dertleri var? 

Beni hep aynısı bulur zaten. 

Ben de bana değer vermeyeni uzaklaştırırım hayatımdan." gibi ardı sırası gelmeyen cümleleri söylerdim…

Sömestr tatilinde teyzemle konuştum ve sürekli başa saran problemimden bahsettim. Teyzem;

 “Sen şuan bir problem yaşıyorsun. Peki baban ve arkadaşın sana kötü davranıyor mu?”

“Hayır. Babam benim okumam için elinden geleni yaptı. Ne zaman bir sorun yaşasam hemen çözerdi. Babam çok iyi bir iş bitiricidir. Çağırdığım zaman hemen koşar gelir yanıma. Arkadaşım Beren de öyle. Hiçbir zaman beni yalnız bırakmadı. Derslere ne zaman geç kalsam notlarını benimle paylaşırdı.”

“O zaman babanın çok hızlı olmasından dolayı bir mekanda çok durmamanız babanın sana değer vermemesinden değil. Bu onun yapısından. Baban hayatı bu şekilde yaşıyor. Bir kere baban tamir işleri bildiği için musluk tamir etmesini istedim ama unuttu. Unutkan biri baban. Aynı zamanda verdiği sözü sadece sana verdiğinde değil bize verdiğinde de unutuyor. Eğer bir insanın davranışı herkese aynıysa o zaman bu onun yapısı ile ilgili. Ama kimseye yapmazken sana yapıyorsa o zaman orada düşündüğün durum olabilir.”

“Peki arkadaşımın aynı babam gibi davranma sebebi neden? 

Neden babamın aynısı benim hayatımda şu an?”

“Çünkü canım, hayat senin daha iyi olmanı, davranışların daha güzel olmasını ister. Sen programlı bir kızsın ama o programa tam uyulsun istersin. Hiç değişiklik olmasın dersin. Arkadaşın ve baban da değişiklikleri, yenilikleri sever. Unutkan olma sebepleri de bundan zaten. Ama hayatta her şey tek düze değil, inişli çıkışlı. Tedbir alsak da her an her şey olabilir. Planına ters bir şey olduğunda hemen değişikliğe uyum sağlamayı öğrenmen lazım, ama senin yapın buna uygun değil. E dolayısıyla buna uygun kim var?”

O sırada her şey yerine oturdu. Meğer babam bana çok şey öğretiyormuş. Ve ben olayı çok farklı görmüşüm. Dolayısıyla öğrenememişim ve öğrenemediğim için arkadaşımla da sorun yaşadım. Ve yaşadıklarım bana çok karışık göründü. E çözümü de bulamıyordum.

Ve teyzem ekledi, Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; Problemini her çözemediğinde büyüyerek artı bir gelir.  Ve bu problemler büyüdükçe insan çözüme ulaşmakta daha da zorlanır.

İşte tam bu cümleyi duyduğumda o bulanık gördüğüm hayat, gözlükleri takmışım gibi net oldu. Hayatta yaşadığım hiçbir problem boşuna değil. 

Problem yaşadığımda önce bir duruyorum, kendime soruyorum.

Bu problem ne?

Bu problemi neden yaşıyorum?

Peki nasıl çözebilirim?

Bununla birlikte artık insanları şikayet etmeyi bırakıp, problemi çözüp yoluma devam ediyorum. Hayat yolculuğum bana çok şey katıyor sevgili günlük. Bu hayat yolculuğunda problemler sürekli konuşulduğunda insana bir şey katmaz. Ama çözdüğümüzde bizi marifetlendirir. Çözüm makinasına dönüşürüz.

Peki bu günlüğü okuyan güzel okuyucu sen ne problemler yaşadın ve nasıl çözdün? 😊