GERÇEKTEN Mİ?

“Gerçekten bunu yapmış olamazsın Mustafa! Bana nasıl yalan söylersin ya! Kaç yıllık karınım!” 

Bu sözlerinin arkasından hıçkırıklara boğulmuştu Nurcan. Ne olmuştu da bu adam, bu hale gelmişti? Başta her şey çok güzeldi. Onunla vakit geçirmeyi çok severdi Mustafa. Sadece biraz daha beraber uyumak için bazen işe geç kalır ve patronu arar, hanım hasta der, gitmezdi. Sonrasında kahveye arkadaşlarının yanına gitse de Nurcan için patronuna defalarca yalan söylemişti. Onu çok sevdiği belliydi, onlar iyi bir ekipti. Eltisi öyle miydi ya… Kocası kahveye gidiyor, kumar oynuyor diye eşiyle hep kavga ederdi.  

Mustafa abisi gibi değildi, kahveye kumar için değil, arkadaşlarıyla vakit geçirmek için giderdi. O kadar iyiydi ki arkadaşları ile arası, ihtiyaçları var diye onlara borç verirdi. Nereden mi biliyordu Nurcan? Altınlarını vermişti kaç kere. Kayınvalidesi, bileziklerini sorduğunda Mustafa ile ağız birliği yapmış ve “Aman anne, kolumda duracağına bankaya altın hesabına yatırdık.” demişti. Eşi de, “Sağ elin verdiğini sol el duymasın annemlere söyleme canım.” derdi sürekli. Çünkü o kadar iyi biriydi ki yaptığı hayrı kimse bilmesin isterdi.

Ne oldu da iyi olan Mustafa, şimdi kötü oldu?

Eve icra memurları gelmişti. O ise ortada yoktu, kendisine ulaşılamıyordu. Alacaklılar kapıya geldiğinde “Borç verdiğim arkadaşlarım yüzünden.” demişti bir keresinde. “Kimse duymasın, ödeyecekler.” diye de sıkı sıkı tembihlemişti Nurcan’ı.

“Gerçekten mi? Bize bunu nasıl yaparsın Mustafa! Bunlar gerçek olamaz!” Tekrar ediyordu ağlayarak.

Aslında her şey o kadar göz önündeyken Mustafa gözünün içine baka baka ona defalarca yalan söylemişti. Söylemişti de Nurcan niye bu kadar inanmıştı!

“Bunlar gerçek olamaz!” diyerek ağlarken kime, neye ağlıyordu Nurcan?

Gerçek neydi?

Kime, niye kızacaktı?

Bir söylediği bir söylediğini tutmayan, çevresindeki herkesi kandıran, kendi menfaatleri doğrultusunda hareket etmiş yalancı bir adama mı?

Gerçeği bilmesine rağmen onunla yüzleşmek istemeyen kendine mi?

Zamana, mekâna, kişiye göre değişmeyen gerçek; bu kadar göz önündeyken, avaz avaz bağırırken, kendisini iliklerine kadar hissettirirken kime kızacaktı!

Peki neden insan gerçeğe bu kadar kör, sağır ve hissizdi?

Nurcan’ı teselliye gelen arkadaşı, yaşantılarını biliyordu. Okul yıllarından beri Nurcan’ın en yakın arkadaşıydı. Daha evlenmeden önce Mustafa’nın bir kaç konuyu geçiştirmesini fark etmiş, Nurcan’ı dikkatli olması için uyarmıştı. Ancak insan istekleri doğrultusunda duyguları aktifleştikçe gerçeği göremediği için; Nurcan’da önemsemediği bu gerçeğin yıllar sonra büyüyerek başına dert açacağının farkında olmamıştı.

Gerçek yıllar öncesinde gözünün ucunda olsa bile,  isteklerine göre davrandığı sürece, Nurcan gibi hıçkırıklara boğulmak herkes için kaçınılmaz bir sondu.  Oysa ki bu hayatta insana kazandıran şey, olaylar daha olmadan gerçeği görebilmekti. Sonunda değil, başında “Gerçekten mi?” sorusunu sorup irdeleyebilmekti.