AKIP GİDEN ZAMAN...

Bir gün daha başlamıştı ve yine yapacak çok şey vardı.  Aynaya bile bakacak vakti yoktu neredeyse Ahmet’in.  Apar topar giyindi, evden çıktı. Çok işi vardı çook...

Başkası birinin “Çok iş mi? Off ...” diyebileceği şey, onun için mutluluk kaynağıydı. “Zamanımız az, yapacak işimiz çok” derdi kendine sürekli. Vapura koşturarak yetişip, son dakika adımıyla bindi. Oturacak yer kalmamıştı ama önemli olan yetişmiş olmasıydı. Zaman kıymetliydi, hele ki böylesine büyük ve kalabalık bir şehirde! Bir sonraki vapur demek, ötelenen bir çok iş demekti onun için. Gökyüzüne baktı, sonra denize... Rüzgar etkisini daha çok göstermeye başlamıştı sonbaharla. Biraz üşüdü, titredi fakat pekte hissetmiyordu düşünürken. Daha birkaç sene öncesine kadar durum ne kadarda farklıydı. Koşturmayı bırak, işlerini hallettikten sonra “Şimdi ne yapsam?” dediği zamanlar vardı işinde. Yoğun olmamaktan şikayetçiydi, fakat ne yapacağını da bilemiyordu. Üretmeyi, yeni şeyler öğrenmeyi severdi Ahmet. Bilgisayar başında günün boş geçmesi, işinin kendine göre az olması pekte hoşuna gitmiyordu. Oysa çoğu arkadaşı “Ne güzel, işin az kafan rahat. Kalan vakitte takılırsın işte...” diyordu.

Son günlerde israfla ilgili hayatında dikkat ettiği alanlar vardı Ahmet’in. Zamanı israf etmekten korkuyordu. Bazı şeyler yerine konabilir fakat zaman geri gelmiyordu. İnsanoğlu somut olan şeyleri soyut olandan daha kolay algılar. Çöpte bir ekmek gördüğünde "İsraf olmuş, yazık..." der. Giyilmeyen kıyafetler, hem de bir dünya para verip giyilmeyenler olunca; “İsraf çocuğum israf. O kadar emek veriyorsun para kazanmak için. Sonra bunlar çöp!” diyebiliyor ailedekiler. Peki ya gözle görülmeyen şeyleri israf etmek? Zamanı, bilgiyi, sağlığını israf etmesi insanın...

Ahmet’te zamanı iyi kullanamadığını, israf ettiğini düşünüyordu. Özellikle iş yeri için bu düşüncesi fazlaydı. İşini tamamlar, evrakları düzenler, bilgisayardaki dosyalarını kontrol eder fakat yine de mesai bitimine kadar vakti kalırdı. Ne yapabilirim, ne yapabilirim diye düşünürken akşam gideceği eğitimde hocasına danışmak aklına geldi. Ders bitince hemen ”Hocam bir sorum var!” deyip konuyu anlattı. Hocası tebessümle “İhtiyaç görenin ihtiyacı görülür. Arkadaşların ne yapıyor baktın mı?" diye sordu. Daha önce hiç düşünmemişti. “Bakacağım hocam...” dedi ve dersten çıktı.

İşyerinde aynı odada yedi kişi beraber çalışıyorlardı. Arkadaşlarına baktı, Can dikkatini çekti. Biraz kaygılı ve telaşlıydı.

-Can, nasılsın? Yoğun gözüküyorsun. Bir problem mi var? 

-Evet, gözümden kaçmış. Bu evrakların bugüne yetişmesi lazım. Nasıl yetiştiririm bilemiyorum.

-Benim işler bitti, istersen birazını yazabilirim.

Can’ın gözleri parlamıştı. "Gerçekten mi? Sağol Ahmet, süper olur, daha kızı okuldan alacağım..." Gün böylece bitmişti. Ahmet biraz yorulmuştu fakat kendini iyi hissediyordu.  Can ile beraber çıktılar. Hem kendi hem Can keyifliydi.

Ertesi gün işe daha istekli gitmişti. Bu tavsiye ona iyi gelmişti. İşlerini tamamladıktan sonra arkadaşlarını gözlemlemeye başlamıştı. Kmin ihtiyacı varsa destek olmaya çalışıyordu. Bu sayede ilişkileri de kuvvetlenmişti. Hatta uzak duran arkadaşlarıyla samimi bile olmuştu. Birlikte paylaşımları artmıştı, çay, kahve molalarında  beraberlerdi. Bu destek süreci, arkadaşlıklarını başka bir boyuta taşımıştı.

Yardım etmek, insanlara fayda vermek, ihtiyaç görmek… İlişkilerin gerçeğini de anlamaya başlamıştı. Sadece insanlar değil, çiçeğin bile gerçek ihtiyacını anlamak gerekiyordu. Çiçekleriyle ilişkisi de değişmeye başlamıştı:) Evdeki benjaminin yaprakları sararmaya başlamıştı su vermesine rağmen. Ne olabilirdi acaba, neden sararıyordu? Gerçek ihtiyacı neydi? Toprağına bakmak aklına geldi. Biraz karıştırınca solucan olduğunu anladı. Çok sulaması da iyi gelmemişti çiçeğe. Toprağını değiştirdikten sonra çiçeği tekrar canlanmış, yeni yapraklar vermeye başlamıştı. İlişkileri gibi... Gerçek, değdiği her şeye iyi geliyordu. İlişkilerini düşündü. İlişkilerin ihtiyacı neydi?

Ahmet başkalarının ihtiyaçlarını görmeye başlamasının üzerinden birkaç ay geçmişti. Kendisi her zaman ki gibi işe yoğunlaşmışken, müdürü onu yanına çağırdı bir gün. Yeni, büyük bir proje  olduğunu ve onu projenin başına geçirdiklerini söyledi. Ahmet bu haberle oldukça şaşkın ve fazlasıyla mutlu olmuştu. Yapacak çok işi vardı Ahmet'in, zamanı israf edemezdi...

Birden vapurun sesiyle irkildi. İskeleye yanaşmıştı. Ahmet tebessümle o cümleyi hatırladı;

"İhtiyaç görenin ihtiyacı görülür…"