DOĞRU BİLDİKLERİM

Her geçen gün bir öncekisinden daha zor geliyordu Mehmet’e, o merdivenleri çıkmak. Yaş ilerledikçe insan hakikaten zorlanıyor diye düşünürdü. O gün gene aynı düşüncelerdeyken dedesi geldi aklına. Yetmiş beş yaşında adam her yere yürür, merdivenleri dahi ondan daha dinç çıkardı. 

O zaman bu durumun sebebi yaş olabilir miydi?

Gün boyunca aklında bu soru ile gezdi ve dedesinin gün içerisindeki aktivitelerini düşündü. Yaşadıkları ilçede hemen hemen her yere yürürdü dedesi. Hatta tarlada işleri olduğunda Mehmet’ten önce çıkar, Mehmet traktörle giderken o bisikletiyle giderdi.

Sıcacık köy ekmeği sofraya geldiğinde nenesinin dedesine dünden kalma ekmeği vermesine anlam veremezdi. Sormuştu bir keresinde; “Yaaa nenecim, neden adama dünün ekmeğini veriyorsun ki? Ne güzel sıcağı var. Sen de var ya hiç sevmiyor musun dedemi? Kaç sene oldu haaa…’’ diye de takılmıştı. Oysaki dedesinin seçimiydi o. “Hamur olur o ekmek, mideme dokunur.” diye cevaplamıştı sorusunu dedesi. “Uğraşma karımla” diye de fırça atmıştı. Ekmek kızartıldığında da azıcık fazla kızarsa hemen yüzü düşer, mundar ettiniz ekmeği der, yanık yerlerini yemezdi.

Her sene bahçe eker, canla başla o sıcağın altında geçen seneden özenle ayırdığı ve kendi çimlendirdiği fidelerini diker; can sularını dualarla verirdi fidelere. Hiç bıkmaz, usanmaz, bu domates salatalık harici yenmez, “İlerde çok ararsınız!” derdi bize. Her adımımda o yamuk yumuk bir şeye benzetemediğim salatalığın kıymetini daha iyi anlamaya başladım galiba. Senelerce dedemin anlamsız bulduğum tüm beslenme şekli geldi aklıma. Sabah akşam demez yeşillikle yemeğe başlar, çorbasını asla sıcak içmez, her öğün nenemin elinden yapılma yoğurdunu yerdi. O da bir şey mi, marketten yoğurt alsak hemen yüzü düşer, “Yemem ben onu!” derdi. Ben modern hayata ne kadar kapalı bu adam diye düşünürdüm. Hatta bir keresinde bizim evde annem çorbayı mikrodalgada ısıttı diye içmemişti. Cehaletin böylesi demiştim kendi kendime, kendi cahilliğimi bilmeden. Ta ki ne zamana kadar? Alt katıma açılan "Ananem Usulü" marketten alışverişe başlayana kadar.

Ne kadar da sahtedeymiş algım. Senelerce saçma bulduğum şeylerin sağlığımıza olan zararını görmemişim, fark etmemişim, anlamamışım. Şekli yamuk dediğim salatalık, kurtlu dediğim armutmuş işin gerçeği. Gerçekle tanıştıkça anladım ki doğru bildiklerim yanlışmış aslında. Gerçek; benim olduğunu zannettiğim değilmiş. İnsan besinin gerçeğini buldukça vazgeçemiyormuş. İnsan işin gerçeğini öğrenmek istemeden duramıyormuş. Gerçekten "Gerçek nedir?" dediğimde beslenme konusundaki cevabım dedemin beğenmediğim tarzı oluyor. 

Peki ya bilgide? 

Peki ya ilişkide? 

Nasıl bulacağım gerçeği? 

Buldum diyelim, nasıl uygulayacağım? derken marketin sahibi, bir seminerden bahsederek yetişti imdadıma. Nasıl mı?

Hepsinin cevabı "İlişkilerde Ustalık" ta :)