365 GÜN

Üç yüz altmış beş gün…

Ne kadar da uzun bir zaman… Aslında bize hemen geçmiş gibi gelen ama içinde dolu dolu anların olduğu, bazen acıların bazen hazların olduğu uzuuun günler… Üç yüz altmış beş gün…

Mevsimler dönüyor bu üç yüz altmış beş gün içinde… Yaz geliyor, bahar geliyor, kış geliyor derken, insanlarda mevsime uyma telaşı… 

"Aman yazlıklarımızı çıkaralım…" "Aman kışlıkları çıkaralım…" "Aman bir yağmur bir serin bir sıcak ne giyeceğimizi şaşırdık canım!" söylemleri… 

Geliyor günler, geçiyor günler. Girecek evi olanlar, giyecek eşyası olanlar, sofrasında aşı olanlar olduğu gibi bu imkanlara sahip olmayanlar da var. Ve onlar için de geçiyor mevsimler… Onlar için de geçiyor günler… Onlar da sayıyorlar üç yüz altmış beş günü…

Bu arada yeni doğanlar karşılanıyor. Yeni yaş alanlar kutlanıyor. Bazen de gidenler oluyor arkasında yaşlı gözlerle baktığımız. Dünyada belki aynı anda çok insan gidiyor. Ama bizim şahit olduğumuz yerlerde bir veya iki kişi aynı anda uğurlanıyor. Belki de üç dört… Ve canımız çok yanıyor. Üzülüyor insan gidene ve geride kalan kendine… "Hastaydı ama..." diyor mesela, "daha çok gençti…" Ya da "Hasta da değildi ama bir anda oluverdi, keşke önceden bir hastalık belirtisi olsaydı, belki kurtarırdık." diyor… Gidene ağlıyor, kalana ağlıyor ve geçiyor günler… Bakıyorsun üç yüz altmış beş gün oluveriyor… 

Hastayken bile insana yakıştıramadığımız şeydir ölüm… Ne tuhaf değil mi?  Üç yüz altmış beş gündür insanlar öldürülüyor… Ölmüyorlar, öldürülüyorlar… Bir tane iki tane kişi gitmiyor bu dünyadan, bir günde binlerce kişi… 

"Daha gençti!" cümlesini bile kuramadığımız çocuklar ölüyor…

Yeni yaş aldı diye kutlayamadığımız bebekler… 

"Dünyaya geldi haydi karşılama partisi var!" diyemediğimiz anne karnında masumlar ölüyor… Daha dünyaya gözleri açılmadan toprak onları karşılıyor…

"Yeni doğan" diyemeden, "doğmadan ölen" dediğimiz çocuklarla doluyor sokaklar, evler bir bombayla… Geçiyor mevsimler, geçiyor günler…

Oradaki insanlar da saydılar üç yüz altmış beş günü…Tıpkı bizim saydığımız gibi…

Biz cinsiyet partisi için günleri sayarken, o anne parçalanmış cesetler içinde kendi çocuğunu cinsiyetine bakarak tanımaya çalışarak saydı...

Biz diş çıkarma partisi için gün sayarken, o anne çocuğunu toprağa gömerek saydı...

Biz kırkını uçuralım diye günleri sayarken, o anne kırk gündür bacakları kopmuş çocuğunu sakinleştirmeye çalışarak saydı…

Üstelik, "Daha çok gençti!" demeye gücü kalmamış halde… 

"Ama hasta da değildi nasıl olur?" diyecek gücü kalmamış halde… 

"Havalar da bir öyle bir böyle ne giyeceğimizi şaşırdık canım!" diyecek kıyafeti kalmamış halde… 

Yazlık kışlık eşya çıkarma hazırlığı yapamadan, yazda da kışta da ayağındaki terliklerle, çadırda ayazda kalmış halde saydı günlerini… 

"Hangi gün bize bomba düşer? Nereye gitsek denk gelmeyiz?" hesabını yaparak saydı bir çoğu…

Bir kamyonun kasasına doluşup, ellerinde kalan eşyalarla yaşanacak bir yer bulma telaşıyla saydı...

Gökyüzünde gezen tarama uçağının bitmek bilmeyen sesinden, gece gündüz irkilerek saydı... 

O insanlar da saydı günleri… Önünde binlerce kişinin aynı anda cenaze namazı kılınırken… Oraya eşini, çocuğunu, annesini, babasını, belki de tüm akrabalarını yatırmış halde saydı…

Geçti bir üç yüz altmış beş gün daha…

Kimisi için doğumu, kimisi için ölümü simgeleyen…

Kimisi için savaş, kimisi için soykırım diye nitelendirilen…

Kimisi için göz çektiği, kimisi için de tarafını belli ederek geçen…

Geçti bir üç yüz altmış beş gün daha… 

İnsanların çoğunun insanlık ne demek farkına bile varamadan nefes alıp verdiği…

Biz ne yapabiliriz ki dediği…

Hatta onlar öldürülmeyi hak ettiler diye düşündüğü…

İlk günahı, ırkçılığı iliklerine kadar hissettiren bir üç yüz altmış beş gün…

Geçti ama bizim için geçti!

Filistin için ölüm, üç yüz altmış altıncı gününe girdi…