FARK EDEBİLMEK

Nalan, bugün kendini çok üzgün hissediyordu. Sıcak bir yaz günüydü. Güneş ortalığı ısıtsa da, o kadar gergindi ki; vücudu titriyordu. “Resmen buz kestim, insanların bu davranışlarından.” diye düşündü. “Kime iyilik etsem nankörlük görüyorum, kimseye iyilik yapmayacaksın aslında.” diye geçirdi içinden. Ben insanların mutluluğu için uğraştıkça onlar beni hiçe sayıyorlar. Nerede hata yapıyorum ki; nasıl bir zamana denk geldik böyle? İnsanlar işi karşıya geçinceye kadar çok nazik ve kibar, sonrası ise umursamaz ve kaba...” 
“Yaradılıştan mıydı acaba insanların bu özelliği?” diye düşündü. Sonra kendisinin hiç de öyle davranmadığını, herkesin her işine koştuğunu fark etti. 

Öyleyse neden insanlar böyle davranıyordu ki?

Çok mu zordu, iyiliğe iyilikle cevap vermek?

Demek ki büyükler bana bunu da yanlış öğretmişlerdi. ”Hani iyilik yapan iyilik buluyordu? Hani nerede? Zaten ahh o büyükler yok mu? İyi olun, merhamet gösterin insanlara diye bizleri bu hayatta hakkını savunamayan, ezik insanlar olarak yetiştirdiler.”  Çok kızgındı ailesine; kurtlar sofrasına kuzu yetiştirdiler diye onları suçluyordu…

Çok bunalmıştı artık. Yeminle nefret ettim bu insanlardan, bu çağdan dedi. Hiç kimse samimi değil. Söylenenler başka, davranışlar başkaydı. Ne kadar yorucu bir durumdu. Halbuki; hayattan beklentisi hiç de öyle değildi.

Aklına arkadaşını aramak geldi. Birileri ile dertleşmeliyim, bu halde eve gidersem sabaha kadar uyuyamam, kafama takarım şimdi dedi. Sevgi ile bir kafede buluştular. Nalan, hislerini, insanların onu nasıl kullandığını, iyilik etmenin zararlarından bahsetti. Daha önce de bu konularda konuşmuşlardı. Sevgi aslından Nalan'ın yaşadığı sıkıntının farkında idi ve ona şunu sordu:

“Neden sürekli aynı sorunları yaşıyorsun sence?” dedi.

Nalan şaşırdı. “Bu nasıl soru?” diye geçirdi içinden.

“Niye yaşayacağım; tabi ki insanlar nankör.” dedi. Sevgi ise;

“Bütün nankörler seni mi buluyor Nalan’cım? ” diye sordu. “Belki de insanların sana böyle davranması seninle alakalıdır. Bunu hiç düşündün mü? ” dedi.

Nalan;

“Tabi haklısın benle alakalı; ben çok iyiyim, safım. Herkese kanıyorum, herkes iyi olsun istiyorum. Yanlışım bu işte, gereğinden fazla iyi olmak!”

Nalan kendince problemini anlamıştı.

“Peki Nalan’cım bizim dostluğumuz yıllardır bir çizgide devam ediyor. Sence neden?”

Nalan;

“İkimiz de iyiyiz de ondan.”

“Gerçekten böyle mi düşünüyorsun Nalan’cım?”

Sevgi, Nalan’ın gerçekleri kendisinin fark etmesi için sorular soruyordu. O ise soruları düşünmeden, irdelemeden cevaplıyordu. Nalan’ın sınırlarını koruyamadığını fark etmesini istiyordu. İyilikle tavizi sürekli karıştırdığını ve aslında beğenilme ihtiyacı yüzünden insanlara bu kadar yakın davrandığını biliyordu. Sonrada yeterli ilgiyi görmeyince de üzülüyordu. Aslında Nalan’da insanlarla olan ilişkisinde samimi değildi. Ama bunun farkında da değildi. Doğru ile yanlışlar karışmıştı. İyilik yapıyorum derken taviz veriyordu. Sonra da insanları nankörlükle suçluyordu.

İnsan kendini tanıyamadığında; kendi ihtiyaçlarını da, karşısındakilerin ihtiyaçlarını da bilemiyordu. Ve insan gerçekleri fark edeceği zamana kadar bu kısır döngünün içinde çaresizlikle, şikayetlerle, üzüntülerle, gönül kırgınlıkları ile dolaşıp duruyordu. Halbuki İnsan, öğrenebilen bir canlıydı. 

Doğru bildiği yanlışları, son nefese kadar değiştirebilme hakkı vardı. 

Tabi ki fark ederse…