BİR DÜNYA Kİ HAKLI HAKSIZ AYRIŞIYOR

“Bir dünya ki haklı haksız karışmış.” 

Artık bu söz bizim dünyamız için geçerli değil. 

Artık haklı da haksız da hakta kendini belli etti… 

Ayrışıyoruz, taraf oluyoruz…

Kimileri zalim rolünü üstlendi…

Sanki zulüm yarışındaymışçasına bebekleri, çocukları, kadınları, yaşlıları, masum insanları öldürdüler. 

Umut dolu evleri, yuvaları, okulları, hastaneleri bombaladılar. 

Bunları neşe içindeymiş gibi dans ederek, şakalaşarak yaptılar. 

Onlar zulmün de zalimin de ta kendisi oldular.

Kimileri masum rolünü üstlendi…

Kendisi açken kuşları, kedileri, köpekleri besledi. 

Daha yeni anne babasını kaybetmiş küçücük bir yürek kardeşine anne babalık etti. 

Yüzlerinden tebessüm eksik olmadı. 

Evi yıkılmış bir kadın o evi güzelleştirmemekten vazgeçmedi. 

Çocukları şehit olmuş anne babalar, başları dik çocuklarını toprağa verdi.

Kimileri ise bu zalimin karşısında sustu; masumlara göz yumdu.

Kimileri de zulmün karşısında durdu; masumlarla yüreği bir oldu.

Herkes tarafını belli etti ve ediyor.

Haksız olan güçlü gibi dursa da tuzun suda eridiği gibi erimeye mahkum; kaybetmeye mahkum Hakkın karşısında…

Haklı olan kaybediyor gibi görünse de gerçeğin sahteye üstün geldiği gibi üstün bu davada. 

Yürekleri serin, dışları yangın olsa da…

Peki sen hangi taraftasın?

Gördüğümüzden duyduğumuzdan bildiğimizden sorumlu olduğumuz bu dünyada sen hangi taraftasın? 

Ne kadar yoklarmış gibi davranabiliriz?

Zulmü yapan kadar zulme susanın da bir payı yok mudur senin lügatında?

Ne dersin o çocuk senin çocuğun olsa?

Ne dersin seni ayırsalar eşinle?

Ne dersin evin sahip olduğun her şey enkaz altında kalsa?

Ya ne dersin herkes sussa duymasa?