SENİN AĞACIN HANGİSİ?

“Sakın o ağaca yaklaşmayın!”

“Sakın o ağaca yaklaşmayın!” dedi yaratıcı, Adem ve Havva’ya.

Nedendi bu uyarı? İnsanlık için ne vardı ki bize bu kıssa anlatıldı?

Bizim yaklaşma ile derdimiz neydi?

…

Anne babalar çocuklarını okula gönderirken; “Aman çocuğum hava çok soğuk. Teneffüslerde dışarı çıkma, çıkarsan üşürsün. Ben biliyorum seni, sen orada topun peşinden koşturup terlersin, rüzgâr yersin, üşütürsün. Sakın çocuğum, sakın." diyerek gönderir. Uzak bir şehre okumak için uğurlayanların da kullandığı cümleler vardır. “Çocuğum kötü arkadaşlardan uzak dur. Onlar seni kendilerine benzetir. Bana bir şey olmaz dersin ama fark etmezsin, bir bakmışsın onlar gibi oluvermişsin. Sakın oğlum!” der ve uğurlar.

…

Bu sözler çok tanıdık değil mi? Anne ve babanın sözleri Adem’e söylenen ilk uyarının benzeri, yankısı sanki.

İnsanın yaşadığı Adem’in hikâyesinden çok farklı değil aslında. Her gün, her an, kendi ağaçlarının çevresinde dolanır insan. Bir yanlışa adım atar, bir hatanın çekimine kapılır. “Yaklaşma” denilen o şey, bazen bir bağımlılık, bazen bir yanlış insan, bazen de kısa süreli bir haz olur. Ve ne zaman yaklaşsa insan, bir şeylerini kaybeder; huzurunu, iradesini, hatta bazen kim olduğunu. 

Her insan Adem’in hikâyesini kendi hayatında tekrar tekrar yaşar. Adem’in hikayesi sadece bir kıssa değil aynı zamanda insanın hayatına rehberlik eden bir öğretidir. Yaratıcı insana bu hikâye ile bir şeyin haberini ulaştırır. İrade ancak yaklaşana kadardır. Yaklaştıktan sonra artık devre dışı olur. İnsan yaklaştığı an kaybetmeye en yakın anda demektir. 

İnsan, yaratıldığı andan itibaren sınavlarla çevrilidir. Bu sınavlar, bazen bir ağacın gölgesinde, bazen bir yol ayrımında, bazen de bir kararın kıyısında belirir. Ve her sınav, insana aynı soruyu sorar: “Yaklaşacak mısın, yoksa sakınacak mısın?”

Önemli olan kişinin nelere yaklaşıp nelerden uzaklaşacağını bilmesidir ve sorulara düşünerek cevap verdiğinde, daha doğru kararlar verir. Yanlışa yaklaşmaktan vazgeçmek, bir kayıp değil, bir kazançtır. O ağaca dokunmadığında belki bir meyveyi kaybeder ama kendini kazanır. Yaklaşmamak sadece bir uyarıya kulak vermek değil; aynı zamanda kendi benliğini, geleceğini ve değerlerini korumaktır. O an, insan kendine bir sınır çizer. O sınır ne kayıptır ne de bir engel; o sınır, insanın kendini koruma alanıdır.

İnsan toplamda iyi etmeyecek şeylerden sakındığında aslında iyi olana da yaklaşmış olur. Her eylemin başarısı zıttından sakınmaktan gelir. Sakınmak, korkmak değildir. Sakınmak, bilinçli bir tercihtir. Kendine ve değerlerine sahip çıkmaktır. Yaklaşmamak, bir zayıflık değil; bir güçtür. İnsan, yaklaşmadığı sürece, hatanın etkisinden korunur. Yanlışın kıyısına gelmemek için geri durmayı öğrendiğinde güçlenir. Yaklaşmak, iradenin sınavıdır. O sınavı kazanmanın yolu, “Hayır” demeyi öğrenmektir. Sakınabilen insan, o hatanın yollarını kapatabilen insandır.

Yaratıcı Adem’e “yaklaşma” dedi. Çünkü insanın zaafını, o zaafın nereye varacağını en iyi O biliyordu. Ve sakınmanın, insan için bir koruma, bir sığınak olduğunu da.

...

Hadi bugün kendimize şu soruyu soralım;

Benim ağaçlarım neler? 

Hangi ağaca yaklaşıyorum? 

Hangi hatanın kıyısındayım? 

Vicdanımda sakın diyen sesi duyabiliyor muyum, yoksa onu da mı kaybettim?