GERÇEĞE TEPKİ

Yeni yıla girilecekti bir kaç saat sonra...Dünyadaki saatler sırayla yeni yıla hoş geldin çanları çalacaktı... Herkes bekliyordu bir şeyleri... Kimisi saat on iki olunca gösterileri izlemeyi bekliyordu... Kimisi heyecanla on, dokuz, sekiz, diye saymayı... Kimisi hoş gel yeni yıl diyerek, yeni yılda huzur bekliyordu, mutluluk bekliyordu... Kimisi hastane odasında sevdiğinin başında nefesinin normale dönmesini bekliyordu... Kimisi kırılan ayağının alçıya alınmasını... Kimisi kazara çarptığı kişinin iyi haberinin gelmesini bekliyordu... Kimisi hastasının kalp masajıyla geri dönmesini...

Herkes için saatler on ikiyi gösterecekti az sonra... Ancak kimse için yeni yıl, aynı yıl olmayacaktı...

Gonca'da hastaneydi o gece... Arkadaşı bir kaç gün tedavi görmesi için hastaneye yatırılmıştı ve kendisine refakatçi gerekiyordu. Gonca gönüllü oldu ve gitti hastaneye... O, sadece arkadaşına refakat edeceğini zannediyordu... “Ne kadarda kalabalık bir hastane, hem de yeni yıl gecesi.” diye düşünmekten kendini alamadı. Arkadaşının yanında onun iyi olması için dualar ediyordu. Onu keyiflendirip, ihtiyaçlarına yardımcı oluyordu. O gece mesaide olan çok hemşire vardı. “Yeni yıla onlarla gireceğiz, bütün bir yılı hastanede geçirmem değil mi?” diye şakasını da yapmadan geçemedi Gonca... Takdir ediyordu onları, insan hayatı için canla başla çalışıyorlardı... Odaya gelen hemşire hastanın biraz hareket etmesi gerektiğini söyleyince koridora çıkmışlardı. 

Gonca küçük adımlarla arkadaşına eşlik ediyordu. O sırada koridorun başındaki odadan bir kadın çıktı koşarak... “Hemşireee hemşiree yetişin kocama bir şey oldu!” Gonca bir an irkildi. Hemşirelerin ardınca koşması onu daha da ürpertti. Odadan gelen çığlıklar koridorda yankılanıyordu... Kadının, uyuduğunu zannettiği kocası oracıkta son nefesini vermişti. Çok tuhaf bir andı Gonca için... Daha önce bu kadar yakından bir kayıp anına denk gelmemişti. Kendini bir anda arkadaşı ile beraber, o kadını teselli ederken buldu.

Kadının ihtiyaçlarını almak için eve giden oğlu da yanlarına geldi o sırada. O an kadın oğluna sarılıp daha çok ağlamaya başladı. “Baban... Baban... Uykusundayken, son kez konuşamadan gitti oğlum... Konuşacak çok şey vardı daha...Ben ona iyi bakamadım...” Gonca arkadaşını tekrar odaya götürmek için ayaklanmıştı. İkisi de bu duruma çok üzülmüşlerdi. Gözleri yaşlı yaşlı bu aile nasıl dayanacak bu acıya diye düşünürken; kadının oğlu “O’ndan geldik, tekrar O’na döneceğiz anne!” dedi yüksek bir sesle. Gonca yüzündeki şaşkın ifadeyi gizleyemedi. “Bu kadar yoğun acının olduğu bir anda, babasını kaybetmişken, ne kadar emin bir  şekilde Rabbini andı! Ne kadar emin! Bu durumda demek ki böyle oluyor...” diye düşünerek arkadaşını odaya bıraktı. 

O uykuya dalınca biraz hava almak istedi ve hastanenin bahçesine indi Gonca. Az sonra yeni bir yıla girilecekti... Acısıyla tatlısıyla geçen üç yüz altmış beş gün yerini, yenisine bırakacaktı. Hastanede ki kalabalık git gide artıyor gibiydi... Gonca bahçedeki insanları izledi bir süre... Kimse onun gibi refakatçi olmaya gönüllü olmadıysa, bu geceyi hastane de geçirmek istemezdi...Tekrar arkadaşının yanına odaya çıkarken, acilin önünden gelen seslere doğru yöneldi... “Babamı geri getirin!” diye bağırıyordu biri. Yanındakiler onu tutmaya çalışsa da zorlanıyordu. Genç adam hem ağlıyor hem tekrarlıyordu sözlerini, “Babamı geri getirin! Benim babam ölemez!” Doktorların; “Tüm müdahaleleri yaptık, ancak sonuç bizim elimizde değil!” cümlelerini bile duymuyordu.

Gonca kapıdan bakakalmıştı bu duruma. Aynı gecede iki farklı insanın kaybına şahit olmuştu. Çok değil kısa bir süre önce, “Bu durumda demek ki böyle oluyor...” diye düşündüğü aklına geldi. "Demek ki öyle olmuyormuş,  demek ki herkes o an Rabbini anamıyormuş" diye geçirdi içinden... Şu an ki gencin tepkisi az öncekinden çok değişikti. Olay aynıydı, bir kayıp yaşanmıştı ama verilen tepkiler çok farklıydı...

***

Gerçeklik vardır bu dünyada ve insanların gerçeğe verdiği tepkiler. Duyguları aktifleştiğinde bilinci daralır insanların ve gerçeğe farklı tepkiler verirler. Tıpkı Gonca’nın karşılaştığı iki kayıp anında olduğu gibi. Bir taraftaki üzüntüsü de olsa duyguları kontrolünde olup gerçeği kabul ederken, diğer tarafta duyguları aktifleşip karşısına çıkan gerçekliğe yanlış tepki veren...

Hayatı boyunca karşılaştığı her olayda böyledir insanoğlu. Gerçek varken kabul eder veya gerçeği ret eder. Ve böylelikle bu dünyada birileri sınavını kazanırken, birileri sınavını kaybeder. İnsan ancak duygularını kontrol edip bilinci açık oldukça, sınavına kazanacağı sebepleri oluşturur.

***

Gonca, arkadaşı uyurken onu izliyordu hastane odasında... Hem karşılaştığı olayları hem verilen tepkileri düşünüyordu... Yeni yıl Gonca için çok başka başlamıştı... Sadece arkadaşına refakat için geldiğini zannederken o hastaneye, ne çok şeye şahitte edilmişti oysa... Sonra Rabbini andı o da... “Rabbim sen tüm hastalara şifalar ver, sınavlarımızı kolaylaştır... Senden geldik ve sana döneceğiz... Ne kadar duygularımız aktifleşse de, sen bizim gerçeği kabul edip, doğru tepkiler verebilmemize destek ol...”