HER ŞEY GEÇER...

Çantadan anahtarını çıkardı, kapıyı açtı ve işte günün en sevdiği anına giriş yaptı. Eve gelmişti, içerisi sıcacık ve huzur doluydu. Evde olmayı çok seviyordu Selen. Çantasını komodine, elindeki poşetleri de mutfağa bıraktı. Her akşam eve gelir, televizyonu açar ve haberleri dinlerken yemek yapardı. Haberler biraz can sıkıcı olsa da, gündemden haberdar olmayı seviyordu Selen. Bu artık rutini olmuştu, yine aynısını yaptı. Patatesleri soyarken bir ses duydu, bu seste değişik bir şey vardı. Sevinç ile keder, özlem ile huzur el eleydi sanki. Patatesleri bıraktı, sesin sahibine döndü. O sesin nedenini sözlerini dinlerken anladı...

“Beni yaktığında ve küllerim üzerinde dans ettiğinde, kimliğimi yok ettiğini, tarihimi, inançlarımı sildiğini mi sanıyorsun? Boşuna uğraşıyorsun. Kıyamet gibiyim, bir gün mutlak geleceğim...”

Vatanından edilmiş bir mazlumun, yıllar sonra vatanına geri kavuştuğunda söylediği sözlerdi bunlar. Bu cümleleri haberleri izlerken duymuştu ve insan olan herkes gibi yüreğine işlemişti Selen’in. Haber bitmiş ama etkisinden çıkamamıştı. Kulağında yankılanmaya devam ediyordu bu cümleler. Vatansız bırakılmak ne demekti anlayamazdı. Çok sevdiği, huzur bulduğu evini ve o evden sürüldüğünü düşündü. Evsiz kalmak bu kadar zorken, vatansız kalmanın zulmünü düşünmek bile istemedi.  Nedendi bu kadar zulüm, anlayamadı. O an, “Doğrusu insanoğlu çok nankör...” deyiverdi.

İnsanoğlu başına bir şey gelmediği için neler gelebileceğini bilmiyor ve şükretmiyordu çoğu zaman. 

Oysa şükredecek ne çok şey vardı... 

Sıcak bir ev, sağlıklı bir beden, aile, dostlar, meslek, yaşarken sıkılsa bile yaşadığı o belli rutinleri... Rutin nimetti ve insanoğlu bunu o rutini bozulmadan anlamıyordu. Asıl mucize olan biten her şeydi ama insanoğlu illa bir mucize bekliyordu. Esas mesele iyi olmaktı, oysa insanoğlu malı, mülkü, şöhreti esas yapmıştı. Herkes kral olmak istiyordu, halbuki şahların şahı olsa bir nefeslik saltanatı vardı.

İçinde büyüyen gerçeği anlatmak istedi o an Selen. Bütün dünya telaşı boşunaydı aslında. Çünkü bu hayatta her şey gelip geçer özellikteydi. Hiçbir şey sonsuza kadar sürmeyeceği koca bir gerçekti. Her gündüz geceye, her kış yaza, her ömür ölüme varırdı... Daha önce çok şahitliği olmuştu sonsuza kadar devam eden bir şey olmadığına. En büyük sevincini de en büyük acısını da düşündü, geçmişti hepsi. Üstelik yeni kaybetmişti çok sevdiği anneannesini. Anlamıştı her doğan ölüyor, en karanlık gecenin sabahı oluyor ve görünen oydu ki her zalimin sonu geliyordu. Çünkü hayatta heplik veya hiçlik yoktu. Bunun insanın içini ne kadar rahatlatan, sırtını sıvazlayan bir şey olduğunu düşündü...

Ya her doğan ölmeseydi de artık yaşlılıktan, hastalıktan çürüseydi olduğu yerde nefesini veremeden?

Ya her gecenin bir sabahı olmasaydı da karanlıkta kalsaydı insan bir ömür ?

Ya her sevinç sonsuza kadar sürseydi de sevinçten de tat alamaz hale gelseydi?

Ya her zalimin sonu gelmeseydi de sonsuza kadar devam etseydi zulüm?

Hayatta haz veren şey de acı veren de geçiyordu ve iyi ki geçiyordu. İnsansa sadece seçim yapıyordu; 

Adını iyiye mi yazdıracaktı?

Yoksa kötüye mi?