CEBİMDEKİ BOMBA

Eskiden evde tuşlarını döndürerek çevirdiğimiz telefonlarımız vardı, 

Altında tuttuğumuz altın sarısı fihristler, 

Evimizin en kıymetli köşesindeydi telefonlar,

Birisiyle saatlerce telefonda muhabbet edemediğin zamanlardı, 

Uzun sohbetler yüz yüze yapılırdı çünkü, 

Telefon acil bir konu hakkında iletişim kurduğun bir araçtı o zamanlarda... 

Konuşmayı az uzatsak “Hadi çok yazdı” diye bedeli de vardı, 

Derdimizi anlatır, ihtiyacımızı giderir kapatırdık telefonları...

Bilim kurgu filmlerinde cebimizde telefonlar olacağını görsek aklımız almazdı,

Hele ki saatlerce konuşmak…Daha neler der birbirimize gülerdik.

Çok uzun sürmeden vazgeçilmezimiz oluverdi, 

Evimizin baş köşesinden cebimize kadar giriverdi, 

Hem de cebimizdeki her şeyi de içine alarak...

Yediden yetmişe vazgeçilmezimiz oluverdi. Yedi aydan yetmiş yaşa…

Çocuklarımız onsuz yemek yiyemez, zaman geçiremez, oyun oynayamaz oldu,

Ellerinden bırakamaz, yanlarından ayıramaz oldu,

Tıpkı anne babalarımız gibi... 

Ne de olsa insanın değişmez gerçeğiydi algıladığını aktarması.

Kimi faydada kullandı, kiminin bağımlılığı oldu.

Nerden bilecekti ki insanoğlu vazgeçilmez kıldığı eşyanın silah niteliğinde kullanılabileceğini?

Çok masumane görünen elimdeki pimi çekilebilen bomba olabileceğini...

Hani dedik ya eskiden diye; çok eskidendi işte, 

Savaşın er meydanında kazanıldığı günler kadar eskiden, 

Siyahın azdığı, azarken de siber savaşları normalleştiği günlerdeyken, yakın geçmişimiz çok uzakta kaldı...

İnsanın siyahlaşmadaki, zalimleşmedeki alt eşiği bir kez daha ispatlandı.