YA SONRA?

İnsan ister mi en kıymetlisini, evladını bir gün sonsuza dek kaybetmeyi?

Düşüncesi bile üzüyor… Yokluğunu düşünmek duygulandırıyor…

Hayal ediyor muyuz? Bir gün bin bir hevesle döşediğimiz, kendimizce saraya dönüştürdüğümüz huzurlu evimizin bir depremde yıkılıp yok olabileceğini? Dillendirmesi bile huzursuz ediyor…

Uğruna kavgalar ettiğimiz altınların, büyük borçlarla sahip olduğumuz arabanın, canımızı siper edebileceğimiz sevgili eşimizin, mesleğimiz elimizden alındığında dünyanın başımıza yıkılmasının bir gün hiç bir anlamı kalmayacak…

En güzel gülün sonunda solması gibi, elbet bir gün her şey bitecek…

Gülü seven dikenine katlansa da, o bitiş çok acı veriyor. Bitişe hazır olmasak da, bir gün muhakkak kapımızı çalacak…

Düşünmedik, anlamadık kısıtlı, pek kıymetli zamanımızı. Ah keşke zamanı geri döndürebilsek. Döndürebilsek de bir gün biteceğinin bilincinde olup kıymet bilsek.

Ama öyle bir yetkimiz yok. Süre bitti! Elimiz kolumuz bağlı.

Kabullenmek dışında elimizden bir şey gelmiyor.

Tıpkı dünyada yapılan kötülük gibi. Savaş eninde sonunda duracak. Yaşatılan zulümler bir gün bitecek.

Ya sonra?

Ne olacak sanıyorlar?

Yanlarına kâr mı kalacak?

Büyüklerimizin dediği gibi; ‘alma mazlumun ahını, çıkar aheste aheste!’

Ve bitişten sonra zalimlerin pişmanlıkla beraber haykırışları yankılanıyor kulağımıza:

“Ah keşke zamanı geri döndürebilsek!”

Ama neydi? Süre bittikten sonra elimiz kolumuz bağlı. Kabullenmek dışında elimizden bir şey gelmiyor.

Şu anda süremiz var. Şarkıda söylendiği gibi; "yapamadığım birçok şey var, hem tatminsizim, hem günahkar… hayat geçiyor perde perde…" Süremiz bitmedi. Şimdi ne yapsak kârımıza. Ne yapsak lehimize.

Zalimlerin de süresi var. Yıkıyorlar, yakıyorlar. Hem evleri, hem hayalleri. Dalga geçiyorlar, korkmuyorlar. Hesap vermeyecekmişçesine. Üzülmüyorlar, umursamıyorlar. Duyarsız olmuşçasına. Şu anda mazlumlarla alay ediyorlar.

Peki ya sonra?