ŞİMDİ TAM ZAMANI

Masum bir can yanarken çadırında, 

Ateşe atılan bir odun mu olmak isterdin?

Yoksa o canın acısına ortak olup ateşe su serpen mi?

Minik elleriyle beni unutmayın derken bir bebek, 

Ona zulmedeni mi desteklerdin, yoksa o minik elleri çekip çıkarmayı mı yeğlerdin?

Bir kadın bu dünyadan göçüp giden yavrusunu, beyaz örtüyle teslim almış ve vurup sırtına toprağa kavuşturmaya giderken,

Sen bir avuç toprak atan mı olurdun?

Yoksa o kadının boynunu büken mi?

Bir baba cayır cayır yanarken ve  daha dün umutla bakarken hayata, 

Yine de zalimi mi desteklerdin mazlumu mu?

Bir abi son parasıyla aldığı çikolatayı kardeşine götürürken, 

Onun cansız bedeniyle karşılaştığında seyreden mi olurdun, eyleme geçen mi?

Her şeye rağmen yine giyer misin o gömleği, ayakkabıyı? 

Yine yer misin umarsızca o yemeği ?

Onca seçeneğin varken yine o gözlükle mi devam edersin hayatına, konforunu bozmama pahasına?

İnsanlar her geçen gün aynı bölgede azalırken, 

Sen bir omuz mu olurdun destek verecek?

Yoksa gördüğüne kör olmaya devam mı ederdin?

Güç kimde bilmeden insan ve farkına varamazken gerçeğin, 

Sahteye mi sığınırdın, gerçeğe mi tutunurdun sıkı sıkı?

Cevap bekleyen bir sürü soru sordu hayat insana,

Hangisi olmak istersin diyor aslında,

Zalimleşip soykırım yapan olmak mı?

Soykırım yapana destek veren olmak mı?

Yoksa bu zulme su taşıyan bir karınca olmak mı?

İçmesen de olur o kahveyi,

Almasan da olur o elbiseyi,

Görmesen de olur şehri, 

Söyle hiçbiri bir canı geri getirebilir mi?

O anneyi yavrusuna kavuşturabilir mi?

O babayı geri döndürebilir mi?

O abinin yüzünü güldürebilir mi?

İnsan, işte tam da şimdi tarafını belli etmediğinde nasıl emin olabilir ki insanlığından?

İnsan, işte tam da şimdi net durmadığında nasıl emin olabilir ki imanından?

İnsan, işte tam da şimdi yapmadığında yapacağını, nasıl emin olabilir ki kulluğundan?

İnsan, işte tam da şimdi söylemesi gerekeni söylemediğinde, nasıl emin olabilir ki doğruluğundan?

İşte şimdi "tam zamanı"...