SEN NEYİ KURBAN EDEBİLDİN?

Haziran'ın o yoğun sıcağıyla yoğrulan, herkesin kendini atacak serin bir yer bulamadığından yakındığı o günler gelip çattı. Olağanın dışında bir sıcaklık vardı ve her geçen gün daha da artırıyordu. Evde olan evde durmak istemiyor, dışarıda olan hızlıca evine kavuşmak istiyordu. Farklı bir yorgunluk hissi, hiç bir şey yiyeme hali, buz gibi su ve mis gibi karpuzdan daha iyi gelen bir şeyin olmadığı o malum günler...

Kurban süreci tam da böyle sıcaklara denk gelmişti bu sene. Tüm hazırlıklar yapıldı, Cumartesi günü sabah erken saatlerde heyecanla yola çıkıldı. Çocuklar, "Bizde koyunları sevebilecek miyiz?" telaşındaydı. Mekana ulaşıldı, kısa süreli bir kahvaltı yapıldı. Sıra sıra dizilmiş kurbanlar kesildi, nasip eden Rabbimize şükredildi. O an Nihan önce şunu düşündü; 

"Bu güzel, gözlerine bakınca insana huzur veren masum hayvan, kendini Rabbine bu denli adamışken ve direnmeden canını teslim edebiliyorken, her bir parçası dağıtınca da çok kişiye şifa olabiliyorken biz nelerden vazgeçebildik? Neleri kurban edebildik acaba?"

Sonra Gazze'yi düşündü; "Onlar nelerden vazgeçti!" dedi. "Her gün, her an bir vazgeçiş yaşıyorken oradaki insanlar, ben nelerden vazgeçebildim, biz nelerden vazgeçmeyi başarabildik acaba?" 

Sonra zihnindeki soruları bir bir sordu kendine;

Sofrada bir eksik ürün oluversin ne olacak diyebildin mi?

Bayramda bir tane az mekan gezelim diye düşünebildin mi?

O baklavayı yemesem de olur diye elindekini bırakabildin mi?

Bayram için alacağın yeni elbiseden vazgeçebildin mi mesela?

Evdeki koltukları değiştireceğim diye günlerce söylenirken, yok yahu bu koltuklarla bir süre daha yol alırım deyip anlık isteğinden vazgeçebildi mi? 

İnsanların gireceği bir evi dahi yokken..

Evladın eteğinden asılırken bağırdın kırdın mı, sakince uzaklaştırabildin mi yanından?

Bir süredir aranın açık olduğu görümcene içten bir iyi bayramlar diyebilin mi?

Hiç gitmek istemediğin kayınvalidene sevgiyle gidip bir çay demleyebildin mi?

İç ses aman hiç gerek yok derken, o an vazgeçebildin mi kibrinden, sıyrılabildin mi gururundan?

Yok yok boşver arama derken bir yanın, yıllardır görüşmediğin amcanı arayabildi mi?

Dur derken hayat, eyleme geçebildin mi sıyrılıp nefsinden, tüm samimiyetinle ve tebessümünle...

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; Her şeyden vazgeçebilecek seviyede ol ama bu seviyeye geldiğinde asla vazgeçme.

Mutlu olmak bu kadar basitti aslında. 

Düşünüpte hareket etmek, elindekine şükretmek, anlık isteğin ne ise onun zıttına hareket etmek, sabretmek ve elbette vazgeçebilmek..

İşte vazgeçebilmek özgür kılıyor insanı. 

Kurban etmek isteklerini, kurban etmek gururunu, kurban etmek seni hayırda durduranı. 

O minik arınmalar böyle başlıyor işte. 

Az çok demeden, hiçbir hamleyi küçümsemeden, kurban etme vakti geldiğinde kurban etmen gerekeni...

Kurban, bir adanmışlık.. ALLAH için kulun her şeyini feda edebilecek olması.. 

Teslimiyet.. Şükür.. Netlik.. Eminlik..

Peki sen ne kadar, neyden vazgeçebildin?

Aldığından, yediğinden, içtiğinden, giydiğinden, gezdiğinden, izlediğinden hangisinden vazgeçebildin?

Hangi küstüğünle barıştın? 

Hangi mükemmellik arayışını dengede tutmayı başardın?

Hangi yolda giderken kibir etmeden yerdeki çöpü aldın?

Herkesin yüzünü astığı hangi ortamı tebessüm eder hale getirebildin de küsleri barıştırdın?

Hangi çiçek tam solacakken can suyu olabildin ona? 

Hangi masum üzülürken sırtını sıvazladın? 

Hangi toprak yok olurken orası için rahatından vazgeçtin?

Şimdi düşün; 

Sen neyi kurban edebildin?