MERHAMET

Yeni bir gün daha başlıyordu…

Yağmur sonrası güneş tüm ışıltısıyla parlıyor, kuşlar cıvıltılarıyla, rengarenk çiçekler mis kokularıyla ona eşlik ediyordu bahçelerinde. Perdeyi aralayıp, pencereyi açınca bunların farkına varmıştı. Şükretti…Uzun zamandır hayat telaşı, iş stresi derken bu güzellikleri kaçırdığını da anlamıştı.

 

Yine o koşuşturmanın içine girecekti fakat bugün farklı hissediyordu kendini. Hazırlıklarını tamamladıktan sonra camlı dış kapının önüne geldi. Kedicikler yine hem günaydın demek için hem acıktık demek için beklemedeydiler. Ne güzel rutinlerdi bunlar, insanın içini ısıtan...

Tam kapıyı açmıştı ki birden ayağı kaydı. Yere baktığında bir adım ötesindeki salyangozu gördü. O kadar yakındı ki ezebilirdi. O an birden irkildi. İyi ki kaymıştı ayağı... Yoksa istemeden, bilmeden bir canlıya zarar verecekti. Salyangoz ise sanki yükünün verdiği ağırlıkla yavaş yavaş ilerliyormuş gibi gidiyordu. 

 

O salyangoz, birden karşısında, bir adım atsa ezebilecek, kendisinden kaç yüz kat büyük devasa canlıyı görünce kendisini nasıl hissetmişti acaba? Zayıf ve de çaresiz…

Ama haksızlık bu, ben daha küçük ve zayıfım diye düşünmüş müydü?

 

İstemeden de olsa bir canlıya zarar vermenin düşüncesi bile kötü hissettirdi. Panikledi birden. Ya insanlara da böyle hissettirdiyse, ya onları ezdiği durumlar olduysa…

Kendisinden selam bekleyen kediciklerin arasından geçerek arabasına bindi… Yol boyunca düşünmeye devam etti.​

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki; güç insanı zalimleştirir.

 

Hayat zıtlıkları içerisinde barındırır. İnsan kimi yerde güçlü ve zalim kimi yerde mazlum olur. Yanlış yaptığında patronu karşısında ezilirken, çocuğu yanlış yaptığında o ezildiği anı unutup çocuğuna karşı zalimleşebilir. 

Peki kendisini böyle hissettiği durumlar var mıydı? Vardı elbette, her insan gibi…hem de çokça…

“Evet hata yaptım, farkındayım, keşke karşı taraf daha merhametli olsaydı, düzeltebilirim” seçeneği de vardı oysa ki. Bazen ezilmiş, bazen de ezebilecek gücü varken ezmeyenlerle karşılaşmıştı. 

Yani merhametli olanlarla…

Hatta gücüne rağmen şefkatini gösterenlerle...

Affeden...

Destekleyen...

Motive eden...

İşte o zaman yüreği ısınıyordu insanın…

İşyerine çoktan gelmişti. Saatler ilerlerken, bir taraftan kendisine teslim edilmesi gereken işi beklerken bir taraftan da zihninde hala o kelimeler dolaşıyordu. 

 

"Merhamet neydi? Zarar verme gücü varken yapmıyor olmak." 

Düşünürken bile tebessüm ettirip yüreğini ısıtmıştı. Telefonu çaldı, beklediği iş tamamlanamamış, eksikleri var fakat telefondaki ses mahcup…Şimdi tamda merhametli olma zamanıydı. O işi hemen teslim ettirme hakkı vardı eksikleriyle, fakat bir saat daha vermişti tamamlamaları için. Karşı taraf buna çok sevindi, teşekkür etti. “Hemen tamamlıyoruz, düzeltiyoruz” dediler. 

 

Telefonu kapattı neşeyle, kendisi de şevklenmişti. Pencereden dışarı bakarak sabahı hatırladı, işine keyifle devam etti. Mutluydu ve mutlu da etmişti.

İnsan anlıyor ki,

İşler böyle de yürüyebiliyordu...

Kırmadan ve dökmeden de…

 

Gün bitmişti. Tüm strese, koşuşturmaya rağmen huzurla eve dönüyordu. Kulağında kalan son cümle ise onu daha da mutlu etmişti. 

“Yine sizinle çalışmak isteriz…”

 

Güç ve gücü olan çekici gelse de daha çekici olan gücüne rağmen merhametli olmak…

Kalıcı olanlar ise gücüne rağmen işte o merhamete sahip olanlar…